De Whitney Houston film (1)

Vorige zondag ging ik naar de Whitney Houston film kijken. De fictiefilm over haar loopbaan en leven  ‘I wanna Dance with Somebody’. Ik ging in mijn eentje en heb tijdens alle nummers gehuild.
Maar vond ik het een goede film? Werd ik gegrepen door het scenario? Wat vond ik er nou echt van eigenlijk?
Ik kan er geen eenduidig antwoord op geven vrees ik omdat ik het vooral als een Deep Sentimental Journey ervoer. De reis door haar leven voerde mij eigenlijk mee door mijn eigen leven. Na de film vertelde ik mijn zoon dat de film me had laten inzien dat ik volwassen ben geworden in de voetstappen van Whitney. Ze was 9 jaar ouder  dan ik ben en liep dus als het ware voor me uit als een groot rolmodel, een voorbeeld. Ergens in mijn tienerjaren haakte ik af, niet eens op haar (toen nog vermeende) drugsgebruik, maar mijn muzieksmaak veranderde en Whitney werd me iets te popie en pop. Ik luisterde meer Zwarte muziek, maar ik heb Whitney nooit te wit bevonden: in mijn hart bleef er een plek voor haar. Maar het is met name dat eerste album, haar debuut, dat me emotioneel volledig terugwerpt naar mijn vroegste tienertijd. Al die songs, stuk voor stuk, zitten als het ware in mijn DNA: ze zijn een belangrijk deel van wie ik als 12-jarige was, in 1985. Ze tekenen mijn gevoelservaring en daardoor drong die film dus ook diep onder mijn vel.
‘I found out what I’ve been missing, always on the run… I’ve been looking for someone.’ – de eerste zin van ‘You give good love to me’. Het eerste nummer op de plaat… Tja: als ik dat hoor ben ik in mijn kamertje. Dan zie ik mijn zwart-witte pickup en voel ik me de 12-jarige die haar eerste prijs en eerste artistieke erkenning won door het playbacken van All At Once in een Mortsels café… Dat is een beetje het gevoel dat de film me geeft trouwens: alsof het één lang playback-gebeuren is.
Naomi Ackie, de actrice die Whitney heeft de mooiste lippen ever en ze playbackt de songs – voor zover dat playbackend kan – met hart en ziel. Het argument dat ze niet op Whitney lijkt vind ik ondergeschikt aan de performance die ze neerzet: qua geloofwaardigheid is de ervaring totaal. De kostuums en locaties zijn identiek nagebootst en het is duidelijk dat de regisseur en het team er alles aan hebben gedaan het simuleren van de Whitney-ervaring perfect te maken. Maar helaas is dat ook precies waar het aan schort… Er is geen eigen inbreng, weinig verbeelding, geen extra laag die de film boven het leven zelf laat uitstijgen en meer maakt dan een nagenoeg exacte kopie van het leven van de beste zangeres ooit. Dat is misschien de beste manier gebleken om haar leven recht aan te doen en gelukkig staat de film amper stil bij het drugsmisbruik – mijn absolute complimenten over hoe subtiel dit in beeld is gebracht. Maar het gevoel wat achter blijft is toch dat sommige mensen uit de Whitney cirkel zich er flink tegenaan hebben bemoeid… Ik meen de invloed van Clive Davis, moeder Houston en schoonzusje Pat Houston te voelen, horen en zien in het eindproduct. En dat maakt de film voor mij dus geen autonoom kunstwerk.
Haar uitvoering uit 1991 van The Star Spangled Banner tijdens de Super Bowl is fenomenaal, maar door hoe het in de film wordt getoond (gemixt met scenes van de mensen thuis)  dee mij vragen stellen over hoezeer Houston’s stem en vermogen ingezet zijn voor de pro-oorlog-propaganda van George Bush tegen Irak en Saddam Hoessein?

Het zou niet het makkelijkst schrijven scenario geweest zijn, maar de film bekent politiek weinig kleur. Het boek van Robyn Crawford, Whitney’s voormalige geliefde en assistent geeft een vollediger en eigenzinnig perspectief op deze gebeurtenis. Bijvoorbeeld door de motivatie van de kledingkeuze hier (er was een divajurk voorradig, maar Houston koos voor deze outfit).
De film had – denk ik – meer kunnen zijn dan een benadering van haar leven. De grootste kracht zit in het gebruik van de essentie die Houston te bieden had: haar fenomenale stem én haar songs. Een andere chronologie en nog meer perspectief vanuit de muziek en de stem hadden – denk ik – een interessantere film kunnen opleveren voor de oldschool fans.
Voor de jongere garde echter, die haar werk amper kennen, is het een film die goed zicht geeft op wie Whitney was.
En belangrijker : wat ze kon met haar 5 en een halve octaaf range.

Nog even over dat fenomenale debuutalbum… (ik plak de Youtube link hieronder)
Dat album én mijn zwart-witte pick-up bond ik vast met drie of vier snelbinders op de bagagedrager van mijn groene damesfiets toen mijn pleegvader me  op mijn 13e de deur wees.
Met Whitney kon ik alles aan en begon ik zingend een nieuw leven in mijn oma’s appartement. Whitney zong de 13-jarige die ik was moed in. Haar muziek zal altijd een deel van mij zijn en alleen al daarom denk ik dat ik nog een keer naar die film ga..
Misschien wordt deze post dus nog verdiept én vervolgd. Reacties/andere meningen ook welkom.