Een kip of het ei verhaal is het.

Want: was ik al altijd een healer? 

Is het doorgegeven door mijn voorouders die healers, Sufi-leraren en medicijnvrouwen waren?

Of werd ik uit noodzaak healer omdat ziek worden mijn beste leraar was?

Het is moeilijk te duiden in hoeverre ik een geluksvogel was/ben dat ik 4 cerebraal vasculaire aandoeningen (CVA’s/herseninfarcten) en een longembolie overleefd heb, en in hoeverre ik zelf aan die genezing heb bijgedragen door zelfbehandelingen (meditatie, reiki, Cranio-sacraal), zang, toneel, meditatie, schrijfmeditatie en dans.
Zelf meen ik dat beiden essentieel waren in mijn genezingsproces: zowel de kunstvormen als de alternatieve geneeswijzen. Ik zong al in mijn tienertijd maar pas na het eerste herseninfarct in 1991 begon ik professioneel te zingen en te acteren.
Hoe therapeutisch dat was, wist ik niet destijds – die keuze ging op gevoel…

‘Kunst is een en al healing, zowel voor maker als voor publiek’, zeg ik steeds en ik meen serieus dat de meeste kunstenaars die hun ego ondergeschikt weten te maken aan hun werk, healers zijn.

Als ik zeg dat ik een healer ben – doel ik op mijn leerpad vanaf medio 2005 dat zowel uit scholing als uit zelfstudie bestond – voel ik me ook vooral een eeuwige student in het healen. Het is voortdurend proces. En er is ook een zekere nederigheid in me omdat ik extreem dankbaar ben voor die gave. En ik kan het los zien van mijn kunstenaarschap.
Mijn pad begon met zingen en theater, daarna kwam yoga en meditatie, toen de verbredende verdieping met en door tarot, reiki, sjamanisme, familieopstellingen, cranio-sacraalwerk, maya-astrologie en sinds kort (2022) studeer ik ook westerse astrologie, een vorm waar ik als tiener voorzichtig aan snuffelde…

Het is ook een tak van mijn doen en laten die zich enigszins uit in mijn schrijven, bleek uit sommige recensies van De Kleenex kronieken, maar mezelf een medicijnvrouw  noemen (zoals een recensie deed) voelt als een stap te ver.

Al pestten ze me in mijn kindertijd al met het rijmpje ‘Beks is een Heks’…

Toen ik in 2022 met een Sangoma (healer) werkte uit Zuid-Afrika en zij me vertelde dat zij een Sangoma was die met woorden werkte, dacht ik wel: ja, dat doe ik ook.
Toen voelde ik meer dan ooit: it is time to come out, now.
Ondertussen ben ik nu wel zover dat ik hardop zeg dat ik een heksje ben, una brujita op zijn Spaans. Maar daaropvolgend is er altijd het besef dat je zoiets beter niet hardop kan zeggen  – want dan wacht de brandstapel…

Ik ben wat ik ben. Een healer en een amplifier –  ik versterk dingen bij andere mensen al een leven lang – en dat , geloof me, maakt het leven soms lastiger dan nodig is.

Maar voor een healer blijkt het goud.

– Neske, januari 2023