Geen Hoempapa en Shalala

Het is te veel.

Het is te groot.

Sommige dingen zijn te groot, en te verdrietig.
En dat al weken lang.
Het is te groot en te privé om zomaar op deze blog te schrijven, omdat het over anderen hun doden en ziektes gaat.
Anderen waar ik zielsveel van hou.
Maar het is te belangrijk en weegt te zwaar om grappig en ludieke dagelijkse beschouwingen te schrijven a la Hoempapa en shalala.

Misschien is het voldoende dat op te kunnen schrijven.
Dat de liefde voor hen mij voor het eerst in maanden op doet veren van strijdbaarheid.
Zo van : ‘No way dat ze ons eronder gaan krijgen.’

Neergehurkt bij de schappen met Antikal vertelde de dikke kassamadam van de Blokker me over het heftige scooterongeluk van haar collega en vroeg me daarna: ‘Wat is dat toch Neske? Wat is er toch met de wereld aan de hand? Waarom hebben de goeie al die tegenslag en gaan de goeien dood? Terwijl de slechten blijven.- Moeten wij misschien ook allemaal maar wat slechter van karakter worden?’
Toen ik mijn dikke vriend/muzikale compaan bij de Bruna tegen het lijf liep, vroeg die me nagenoeg hetzelfde wat de vrouw van de Blokker vroeg.
Ik voelde mijn levenskracht volop, en zei: ‘Nee. Ook ik ben een goeie en ik blijf. En ik ben ook niet van plan om slechter van karakter te worden.’

Moest ik ze eigenlijk hardop vertellen dat ik begin te geloven in die theorie over de vijfde dimensie, de aarde is op en etcetera?
Moet ik ze vertellen dat ik écht geloof dat de wereld zich sinds 2012 in een hogere trilling bevindt?
Waarom schrijf ik daar niet vaker over?
Waarom wordt die kennis als zweverig bestempeld en niet vaker gedeeld?

Bij deze.