Murw geslagen

Vriendinnetje doet nooit aan kansberekeningen.
Met een kindertijd in een familie die elke week droomde over het winnen van de loterij, heb ik er een hekel aan.
Omdat het noodlot te erg toesloeg doet vriendinnetje het vandaag wel.
Dus we hebben een absurd gesprek over kansberekening omdat iedereen trappelend het hoofd boven water houdt.
De voeten doen het werk: we houden geen wijsvingers in de lucht, daarvoor zijn we te murw geslagen.

Onze liefste vriendinnen worden overspoeld door rampspoed en tegenslag.
En het is dat ze niet ten onder gaan, maar het wonderlijk blijven dragen.
Anders zou ik zeggen: ondraaglijke tegenslag.
Wij de vriendinnen, happen als vissen op het droge naar adem,
terwijl de getroffenen weten overeind te blijven. Godzijdank.
‘Het moet.’, is wat ze zeggen. Het moet.

Een moeder verliezen door een medische fout is al een der grootste rampen ooit.
Vervolgens je hele familie verliezen door (on)menselijk handelen is te groot, te erg voor woorden.
Een geliefde met wie je je leven lang lief en leed deelt verliezen aan A.L.S. is al een der grootste rampen ooit.
Acht maanden na zijn heengaan zelf gediagnosticeerd worden met dezelfde ziekte is te groot, te erg voor woorden.
Hoe groot is de kans dat er in onze vriendenkring twee keer zulk een ramp toeslaat?

Groter dan de kans op het winnen van een staatslot, blijkt.