Het meisje met de koffiekar

Het meisje met de koffiekar vraagt of ik het ben die onlangs een film heeft gemaakt. Ik zeg: ja dat ben ik.
Ik zit met twee smartphones en mijn onafscheidelijke tablet in de trein. Het meisje met de koffiekar – correctie het is een draagtas tegenwoordig – bedankt me voor de film en zegt geraakt te zijn door Ricardo.
Dat ben ik ook, zeg ik. En dat hij eigenlijk een film louter over hem verdient.
Om mij heen tikken vijf mensen voltijds op hun telefoons.
Ik koop een bifi-worstje, louter voor de zoute smaak van nostalgie, en copypaste enkele reacties op mijn laatste film.
De knappe,breedgeschouderde jongen tegenover me bespuit zichzelf royaal met parfum. Ughe ughe.

Wanneer komt er eens zoiets als treinbehaviour-etiquette?

Hallo Neske,

Je kent mij niet, maar ik wil je bedanken voor je geweldige film over Facebook. Het was een eye-opener en het laatste zetje dat ik nodig had om mijn account eindelijk te verwijderen. Ook ik ben vaak van Facebook gegaan, maar ook weer terug want de angst iets te missen van mijn ‘vrienden’ was aanwezig. Ook ik was iemand die dacht dat het allemaal wel zou meevallen met het gebruiken van de foto’s en dergelijke die je op Facebook plaatst. 
Ik heb dus nu besloten mijn account te verwijderen. Je gaf het laatste zetje!

Groetjes,
Sandra

Lieve Neske

Hoe leg je contact met iemand die geen Facebook heeft en waarvan je geen enkele vorm van contactgegevens weet?
Wij kennen elkaar niet en tóch heb jij mij zojuist weten te inspireren. Ik ben een 22-jarige studente die gaat switchen van studie en die zich behoorlijk in de knel voelde zitten met zichzelf de afgelopen tijd. Ik heb mijzelf een ‘sukkel’ genoemd. Dat ik wéér een studie niet afgemaakt heb en dat ik het wellicht niet kan? Als je plots echt niks te doen heb, ben je alleen. Met je gedachten en je zorgen en met jezelf. En dat is lastig! Helemaal als ik net als jij geen lid meer bent van Facebook. Ik was net als jij heel erg Facebook verslaafd, maar door de veranderingen die Facebook oplegde, liet ik mij niet kennen en wilde mij niet conformeren aan bedrijven en de Facebook-massa. Ik zat er ‘s avonds vooral op en dit merk ik nu. Nu ik switch van studie en niet meer ‘in contact sta met de wereld’ voelde dat leeg en ik realiseerde me plots dat dit inderdaad komt doordat ik geen social media-zombie meer ben. Ik zit nu met mijzelf opgescheept in mijn studentenkamer. Alleen met mijn gedachten: mijzelf een sukkel te voelen. Na het zien van je docu ben ik juist dankbaar met de tijd die ik nu voor mijzelf heb en ga deze benutten, i.p.v. te sippen! 🙂
Mijn mentaliteit is om mensen te bedanken en waardering naar hen te uiten, dus nu ook naar jou: Bedankt voor de inspirerende woorden en je mooi-geschoten documentaire.
Wij overleven het wel zonder Facebook!

Veel liefs,
Roos

Hai,

Dank je voor je mooie film, ik heb inmiddels de facebook-app van de telefoon gehaald…

lfs Marieke

Hoi Neske,
Ik heb net je docu afgekeken en ben onder de indruk van je openheid!
Dank je wel daarvoor.
Ik ga nu ook de stap nemen om van fb af te gaan. Niet dat ik veel post maar ik check het vaak, veel te vaak. Zo vaak dat mijn dochter er wat van zegt. Dat ze vindt dat ik verslaafd ben (klopt lief).
Ik vind het moeilijk voel ik, maar dat motiveert me meer om het te doen.
Ik hield mijzelf voor dat het goed is voor acquisitie van mijn werk. Maar ik heb zelden een ‘echte’ aanmelding via fb. Dat excuus hoeft niet meer
Ik ga dadelijk kijken wat ik echt ga missen en me daar via internet op mail abonneren.

Anoniem

Beste Neske,

Twitter en facebook: fuck em!
Wat “men” normaal vindt: fuck it!

“See I don’t wanna be no one that I ain’t
I’m a rainbow I’m a rainbow
Donna Summer, I’m a rainbow”

Niels

P.s. Alle geplaatste reacties zijn met toestemming van de betrokkenen vermeld.
Dat, noem ik internet-etiquette.