Waarom de Leegte ook Zalig kan zijn

Gelukkig zit met Zalig op een bankje, als de Leegte aan komt lopen.

‘Hey’, zegt Gelukkig.
‘Hi’, zegt de Leegte met de hem typische flair.

Zalig zwijgt op de voor hem zo typische wijze,
en registreert hoe Gelukkig haar lange benen elegant over elkaar vouwt.
‘Wat zitten jullie daar samen Gelukzalig te zijn’, concludeert de Leegte zuinigjes.
Hij lacht er zurig lichtgroen bij, als de sfeer van Granny Smith.
‘Ja.’, zegt Zalig.
En daarna terwijl hij zijn hand voorzichtig op de knie van Gelukkig neerlegt:
‘Hebt ge daar problemen mee?’
Nee, zegt de Leegte sneller dan hij denken kan, en zet zich op de grond neer ergens aan de overkant.
Hij steekt een sigaret op en kijkt zijn kompanen een voor een aan.
‘Heeft een van jullie vuur misschien?’
‘Gelukkig niet’, zegt Zalig. ‘Maar ikke wel’.
Zalig leunt naar voren en geeft de Leegte al het vuur dat hij bij zich draagt.
Zijn lucifers en al zijn allumeurs.

Gelukkig loopt weg, ze kan er niet langer naar kijken.

Spijtig.

Anders had ze kunnen zien dat de Leegte met een beetje vuur vervuld ook bijna Zalig kan zijn.

(bewerking van teruggevonden tekstje uit 2006 – geschreven voor theatrale tour voor de Brakke Grond)
* allumeur is verFranst Vlaams dialect voor aansteker – ik vind het een mooier woord.