A Sense Of Belonging

Dat.
A sense of Belonging is wat ik altijd zocht, tot ik het dacht te vinden. -En leerde dat ik me vergiste.
Aanvankelijk dacht ik nog dat het pech was.
Dat het mij per ongeluk overkwam. Dat het eenmalig was. Dat…

Tot het nog een keer gebeurde. En nog een keer. En ik het patroon leerde doorzien.

1. Het gevaar van de comfortzone.
Mijn comfortzone loopt – zoals bij veel mensen – synchroon met mijn gezin van herkomst – maar dat is mijn huidige identiteit, mijn ik (helaas) geheel ontgroeid. Dat creëert een groot probleem.
De intellectuele behoefte versus het comfort van het eenvoudige gesprek. De Blablabla versus de Hahaha.

2. Het uitleveren van lijf en leden, dat gebeurt wanneer ik (niet altijd terecht) meen te herkennen dat er van me gehouden wordt. En/of: dan volgt het zwijgen en het schikken naar het lot. Soms ook omdat de ander of de gemeenschappen  zonder het luidop uit te spreken van je vraagt je te schikken vragen en te zwijgen. Die loyaliteit.
(Wellicht enkel herkenbaar voor hen die het zelf meemaakten ooit.)

3. Het Anders zijn ontkennen door overaanpassing, assimilatie aan de gemeenschap.
Soort van ‘Jij en ik zijn hetzelfde hoor. Echt, ook al LIJKEN we verschillend, we zijn echt hetzelfde want kijk maar: ik gedraag me nu echt bijna net zoals jij. Nee niet? Nou bijna toch?’

4. Het negeren van de schaamte die de boventoon voert in de gemeenschap. – En soms zelfs ook onvermogen door het te bedekken met een overdaad aan liefde – in de ijdele hoop dat die liefde dan ook versterkt wederkeert. Helaas: de echo die in vele toonaarden terugkeert is: schaamte in bes, schaamte in c majeur, schaamte in d, schaamte, schaamte, schaamte, schaamte. Ondertussen ken ik schaamte in alle toonaarden en kleuren en geuren.
Zou het dan toch zo zijn dat ik – die altijd zeg en denk dat ik schaamteloos ben – me stiekem thuis voel in de schaamte?

Interessante denkoefening.
Ik peins verder over 5, 6 en 7 (wordt vervolgd en/of aangepast)