Rituelen op papier

Zo lang ik kunst produceer ben ik behoorlijk open over de processen in mijn leven: vanaf het begin integreer ik ze in mijn werk. Nu ook. Op social media schrijf ik sinds kort met regelmaat over wat stalking door een ex-geliefde – iemand voor wie ik ooit diepe liefde gekoesterd heb – het afgelopen jaar met me deed en doet.
Ik weet nu eigenlijk al dat het leven en het universum dit op mijn pad bracht om (wederom) mijn trauma’s op te ruimen. Om beter te kunnen zien dat ik met mijn ‘bedrading’ niet goed heb ingeschat dat de persoon die ik zodanig vertrouwde dat ik hem in mijn hart, bed en leven toeliet… – eigenlijk vooral gestuurd wordt door controle en macht.
Het is pijnlijk toe te moeten geven dat ik gedurende de relatie daar tot op een bepaalde hoogte toestemming toe gaf.
Maar nog pijnlijker dat mijn nee, NEE, N.E.E. – in alle toonaarden en vormen vanaf het moment dat ik de relatie beëindigde niet gehoord werd, genegeerd werd en tot en met vorige week donderdag aanhield.
Ik schrijf blogs – die ik nog niet openbaar plaats – om voor mezelf (en eventueel een later boek, film of ander project) zicht te blijven houden op het proces dat ik doormaak. En ik vraag me dagelijks af hoe het werkt met boeken schrijven en publiceren versus dingen naar je toe roepen…
Want toen ik een fictieboek schreef over verlies en dood, kreeg ik jarenlang te maken met de dood.
En nadat ik vorig jaar een non-fictieboek schreef over Black Womanhood en racisme, seksisme en de positie en pijn die daarmee gepaard gaat, krijg ik nu te maken met psychologisch geweld dat me meerdere perspectieven op seksisme toont. Ik zeg het vaker: schrijven is ritueel…

Ik was al langer bezig met werk maken over gezonde grenzen aangeven.
Zeker weten dat dit proces me Expert Gezonde Grenzen maakt uiteindelijk.
Geef me nog een jaar en ik kom met conclusies. Misschien uiteindelijk een boek…

Deze week maak ik het boek over Toni Morrison af.
Dat gaat – net als al haar boeken – zoals Toni zelf zei over liefde.

LIEFDE.

All we need is… Ja- Maar niet het soort liefde dat we oplepelen vanuit het narratief.

LIEFDE, echte liefde… is groei.