NU ZIJN ZE SAMEN

Mijn zorg-, kweek- of pleegfamilie is een groot thema in mijn leven. Ik voel heel veel liefde voor ze. En tegelijkertijd ligt er ook heel veel pijn en afwijzing in dat verleden. Het was veel werk om daarin tot verzachting, vergeving en loslaten te komen.
Mensen die mijn werk kennen weten dat ik ons, hun verhaal deels vertelde in een documentaire, die Eigen Volk heet.
Het verhaal is – zoals altijd- echter veel en veel groter… Wat ik in die film maar heel weinig  aandacht gaf, was de centrale rol die mijn fenomenale hartsmoeder Anny speelde in ons gezin. En wat haar grote hart betekende voor de hele familie, en dan doel ik op iedereen: op ons haar kinderen, maar ook zeker op al haar broers en zussen. Allemaal.
Ik geef toe dat mijn narratief rondom Anny wellicht gekleurd is door mijn immens grote liefde voor haar, maar vandaag heb ik heel veel redenen om recht te doen aan de liefde die ze ons allemaal gaf: vandaag 32 jaar geleden vertrok ze naar de andere kant… Anny en haar zus Francine waren dochters van de Bomma die weduwe werd in WOII. Ze verloren in die oorlog hun vader en een nichtje, Andrea.
De Bomma hertrouwde met een weduwnaar die al een zoon had: Francois, die zijn moeder was verloren.
Het koppel kreeg na de oorlog nog twee kinderen erbij samen: Charles en Jenny. Een samengesteld gezin zouden we het nu noemen. Drie verschillende soorten kinderen: na de dood van de grootouders toonden de onderliggende scheuren zich..
Als de familieopstellingen-therapeut die ik ook ben, is het heel interessant maar zeker pijnlijk te zien hoe een aantal patronen uit dit basisgezin later werden doorgegeven.

Anny was een supermoeder voor de twee kinderen uit haar buik, Simonne en Andrew. Maar ook voor de andere twee uit haar hart: ons Wendy en ik. Ik, het kweekje – een Surinaams-Nederlands woord voor een pleegkind dat door onderling besluit (dus niet via pleegzorg of rechter of zo) in een gezin terecht komt. Haar nichtje Wendy, de dochter van haar lievelingszus Jenny tante Jenny.
Als het waar is dat ik zoals altijd wordt gezegd op mijn drie weken bij Anny en haar man Flor ging wonen, betekent dit dat ik op 29 juli daar kwam. En vier dagen later, op 2 augustus 1972 werd Wendy geboren…- 25 dagen verschil.
Wij lagen vanaf kleinsafaan samen in de box, en leerden zij aan zij lopen en fietsen.
Wendy en ik gingen samen naar de kleuterschool, de lagere school en ook nog 1 jaar op de middelbare school.
We waren twee handen op één buik – en soms ook water en vuur (kreeft en leeuw, dus letterlijk). Zij was een heel fysiek kind, ze kon vechten, voetballen, dansen, schaatsen. Ik zong en was een  boekenkind, meer levend in taal.
Ons Wendy sliep nooit bij ons thuis, want in de avonden, nachten en weekends was ze bij haar ouders.  Maar doordeweeks, als haar moeder en vader werkten, was ze na school bij ons. Al mijn eerste herinneringen zijn verbonden met Wendy.
De heerlijk frisse, zure groene Granny Smiths die tante Jenny voor haar kocht. Anny kocht altijd zoete Goldens – die ik veel minder lekker vond. Ik las er een generatieverschil in. Klopt want Jenny was flink wat jaren jonger dan Anny.
De nostalgische, haast filmische zondagen in ‘ons ‘Bompa’s bos in Kalmthout waar we leerden fietsen in navolging van onze stoere, oudere neven Luc, Ronny, Rudy en Dirk. Rode besjes en kruisbessen plukken met den Bompa.
Spelen met ons nichtje Carinne, ook uit ’72, maar geboren in de  herfst. Er was het spannende doktertje spelen met onze neven onder een vensterbank of ergens in het bos. Samen op onze fietsjes – eerst met zijwieltjes nog –  heen en weer op de dreef. Later achter de stoere neven die alles leken te kunnen aan, zonder zijwielen de straat op. Snoep bedelen bij tante Lucy en nonkel Marcel. En aan het einde van de dag in de buitenkeuken met de hele familie, de tantes en nonkels met aanhang, aan tafel samen gemoedelijk etend met als dessert altijd Bomma’s goudgele rijstpap.  Geserveerd  in een immens grote kom bedekt met een dikke laag bruine Cassonade suiker…-  hmmm herinneringen.

Eergisteren, op zaterdag 24 februari overleed Wendy.
Een schok, een trauma, een soort echo van Anny’s einde – maar dan nog sneller en abrupter.
Het lot sloeg begin februari toe. Net als haar tante Anny in 1981 kwam Wendy in een coma terecht in het UZA in Edegem.
Maar ons mama kwam uit de coma, ons Wendy echter niet… Haar dochter verloor haar moeder.
Wat is dat toch, dat sommige families zoveel voor hun kiezen krijgen? En andere weer niet.

De afgelopen dagen dacht  ik vaak aan een moment dat ik me heel scherp herinner als mijn eerste herinnering aan verdriet, angst om verlies. Om de een of andere reden kwam mijn mama Anny ons Wendy ophalen tussen middagtijd en mij niet.
Ik stond huilend vanachter het raam in de kleuterschool naar buiten te kijken en zag  hoe ons Wendy plaatsnam in mijn buggy -zo’n nylon jaren 70 model met blauwe verticale strepen. Mijn mama duwde de buggy voort en samen verdwenen ze om de hoek. Ik moet drie of vier jaar oud geweest zijn en werd overmand door het allergrootste verdriet (tot dan…).
Nu ze allebei in de andere dimensie zijn, vraag ik me af of die herinnering in de kleuterschool wel echt gebeurd is.
Of dat dit mijn eerste helderziende ervaring was, misschien?
Een trieste vooruitblik in de verre toekomst.

Hoewel ik er stuk van ben om weer iemand te verliezen die een grote rol gespeeld heeft in mijn leven, hoop ik dat het waar is, waar ik in geloof.
Dat er een andere dimensie bestaat.
Dat de ziel écht voortgaat.
Dan zijn ze nu, zonder twijfel samen.

voor mijn liefste nichtje, Wendy Verlinden   (02/08/1972 – 24/02/2024)
voor Mama, Anny van Ham  (05/03/1934 – 26/02/1992)

Allebei veel te jong gestorven.

Ook veel liefde en licht voor alle andere overledenen uit dit familiesysteem… zoals Nonkel Charles, Ann Denil, Papa Flor, Bompa en Bomma Hendrickx, vader van Ham, moeder Hendrickx, Andrea, tante Billie en alle andere overledenen (ook van de aangetrouwde families)