UBER-ALERT VOOR HET LEVEN

Het is 6 uur 42 minuten maandagochtend 3 juni wanneer ik dit bericht schrijf en ik ben al om 5 uur opgestaan om een mail aan mijn advocaat sturen waarin ik een bewijs aanvoer dat de laatst opgeroepen getuige in mijn rechtszaak een leugen heeft verteld ten faveure van de gedaagde. Misschien heeft het geen zin, maar zwijgen heeft helemaal geen zin.
En wie schrijft, die blijft.
Op 21 oktober 2022 deed ik aangifte van stalking nadat ik op dat moment al ruim 10 maanden gestalkt werd – niet in acht nemende dat de controle en het stalken al tijdens de relatie begon – dus onmeetbaar. Een week later , op 27 oktober 2022 kreeg de gedaagde een (tijdelijk) contactverbod opgelegd dat mij tot op de dag van vandaag beschermt.
Ik herlees de stukken tekst over het rechtbankgebouw in Palma, die ik schreef voor mijn volgende boek.

Naast me ligt het boek MACHISMO Y CULTURA JURIDICA van de antropologe Caterin Canyelles Gamundi, waaruit ik af en toe een stukje lees – en dat me troost.

In het voorwoord staat een treffend stuk tekst van Julia Humet Ribas dat ik bij deze even vertaal: 

Als ze aangifte doen uitstelden lijken ze verdacht; als ze snel aangifte deden leken ze voorbereid.
Als ze erg aangedaan zijn is het theater; als ze het niet zijn is dat omdat ze de daden overdreven hebben.
Als ze kinderen hebben, gebruiken ze de aangifte om de voogdij te krijgen; maar als pas na de scheiding aangifte doen is het verdacht dat ze het niet eerder deden.
Als ze een (door de wet beschermde) vergoeding vragen, doen ze het voor het geld; maar als ze niets vragen zal dat zijn omdat het allemaal niet zo erg zal zijn. 

De laatste keer dat gedaagde mij lastig viel was in het dorp bij de bushalte op 28 april 2023, dus het lijkt er  een dik jaar later eindelijk op dat het over is. Maar in de groep lotgenoten waar ik sinds een paar maanden lid van ben, VENUS SENSE CANON, leer ik bijna dagelijks dat het niet afgelopen is tot het écht afgelopen is…
Dat het dus iets is waarmee ik zal moeten leven. Zeker omdat ik niet ben weggegaan uit de leefomgeving waar de stalking plaats vond.
Ik woon nog steeds vlakbij Montuiri, het dorp waar degene die mij lastig viel woont.
Ik ga niet meer met de bus vanuit Montuiri.
Ik ga niet meer op café in Montuiri.
Ik ga niet meer op restaurant in Montuiri.
Ik vermijd 90% van de plekken waar ik vroeger kwam om de gedaagde niet tegen het lijf te lopen.
Ik kijk constant over mijn schouder en achterom.
Dus ook al ben ik beschermd door een contactverbod; ik weet dat ik voor het leven getekend ben door een uber-alertie die ik vroeger niet had. Een constant opletten en op mijn hoede zijn.
Als ik tegenwoordig date nodig ik die persoon niet bij mij thuis uit (je kan maar beter zorgen dat ze niet weten waar je woont). En nog steeds ben ik in contact met mijn advocaat: de rechtszaak is nog steeds niet volledig afgewikkeld. Dat is een vreemd gevoel omdat het me enerzijds beschermt en me anderzijds in de houdgreep van de angst houdt.
Ja: hoe meer tijd verstrijkt hoe meer ik besef dat dit nooit meer zal overgaan. Ook niet als ik verhuis, dus daarom besloot ik te blijven. Want ook als ik in Amsterdam of in Brussel ben is de uber-alertie niet over: dit kruis zal ik bij me dragen tot – vrees ik – mijn laatste dag.
Het is fijn dat ik in de groep vriendinnen leerde kennen die hetzelfde hebben meegemaakt. Vele vrouwen die – net als ik – niet beantwoorden aan het stereotype van ‘het slachtoffer’. En ook vrouwen die er wel aan beantwoorden – wat hun verhaal trouwens niet minder erg maakt. De grote dader namelijk is het systeem.
Een van de vrouwen van Venus Sense Canon van het eerste uur is ook beeldend kunstenaar. (als zij akkoord is plaats ik hier een link naar haar naam en eerder werk van haar). Het sterkt me te zien hoe zij er in slaagt het verhaal vorm te geven in haar werk. Dat is bij mij nog in ontwikkeling: ik schrijf een essay. Het heet Vogelvrij / Pajaro en Peligro.
Afgelopen donderdag bezochten L. en ik samen een opening en liet ze me haar werk in ontwikkeling zien: marmeren tegels met daarin de namen van de 43 door femicide vermoorde vrouwen op de Balearen én de plek.
Koude rillingen over mijn vel toen ik ook 1 naam uit Montuiri zag.

Een naam en verhaal dat wordt verzwegen: er wordt op Mallorca over dit leed niet gepraat.
In de afgelopen drie jaar heb ik heel veel geleerd over schaamte, loyaliteit en verraad. Daar had het leven me al veel over geleerd, maar mijn rechtszaak maakte dat ik er meer dan ooit eerder over leerde.
Ik schreef/schrijf alles op : mijn werk geeft me de tools al schrijvend en verbeeldend verbanden te leggen tussen wat mij overkwam in kleine schaal en wat vrouwen in de hele wereld op grotere schaal overkomt…
Door het vanuit mezelf en zoals vaker in mijn werk, het uber-persoonlijk te benaderen hoop ik straks een steentje bij te dragen aan wat advocate Julia Humet Ribas als laatste zin in het voorwoord opschrijft:

‘dat we stoppen over de vrouwen te praten in de derde persoon.’