Mama

De vrouw van mijn hart
mijn hartsmoeder
Anny van Ham
zou – als ze nog zou leven – vandaag 91 geworden zijn.

Elk jaar sta ik daar op geheel eigen wijze bij stil.
Het is bijzonder om te voelen dat ik ben wie ik ben dankzij haar liefde en bescherming.
En het is ook goed dat ik dat tegenwoordig niet meer idealiseer of groter maak dan het was…

Ik ben geen grote fan van pleegzorg en uitbesteding van zorg zoals in mijn geval…
Maar de eerlijkheid gebiedt me te zeggen dat ik zonder Anny niet zou zijn wie ik ben.
Zij heeft in de eerste vier basisjaren van mijn leven voor een gezonde basis gezorgd.
Met de dreiging van wereldoorlog III boven onze hoofden denk ik vaak aan haar.
Dat ze zes was toen de tweede Wereldoorlog uitbrak, waarin ze haar vader verloor.
En in hoeverre die oorlog haar vormde. En mij. En haar bloedeigen kinderen.
Hoe haar waarden en normen doorleven in mij, in hen.
Zowel in goede als in kwade zin.
Want mama was codependent. En dat werden wij ook…
Maar desalniettemin is ze een engel. En dat blijft ze.

Vandaag is woensdag, marktdag.
Ik herinner haar samen op de markt. Daar kocht ze wekelijks maatjesharing.
Voor mij en voor papa.
En daar deed ze haar babbeltje met andere dames uit den Oude God.
Ze dronk een theetje in de tea-room. Dat sprak ze uit zoals je het zegt: theeja-room.
Daar kreeg je zes theezakjes, zodat je kon kiezen welke je drinken wou.
Anny koos eentje en nam de andere vijf zakjes mee naar huis.
Ik krijg nog steeds een brede glimlach op mijn gezicht als ik daar aan denk.
Daar wil ik graag een gedicht over schrijven.
Voor op het kerkhof van den Oude God.