TEXT-ETIQUETTE (TEGEN DE TELOORGANG IN)

Meneer Proost gaf ons het vak ‘Etiquette’, toen ik eind jaren tachtig Public Relations studeerde aan het Van Celst Instituut in Antwerpen.
Een van de fijnste leraren ooit was hij en hij gaf een heerlijk – en wat mij betreft onmisbaar vak: hij nam ons mee op wijnproefreis in de Vogezen en bracht mij – en de hele klas vermoed ik – de allereerste ervaring van een lunch in een sterrenrestaurant op Linkeroever.
Je zou kunnen zeggen dat meneer Proost (what’s in a name, ja) aan de basis van mijn goede smaak en manieren ligt. Mijn Mallorquin vrienden noemen me graag een pija – een snob.
Misschien ben ik dat gewoonweg ook: snobisme kent geen kleur. – Alhoewel?
Ik hou van de goede dingen des levens, en dat heb ik doorgegeven aan mijn nageslacht.
In deze blog wil ik een poging doen tot het instellen van een vorm van wat ik app-etiquette noem…

5 AANWIJZINGEN TEGEN DE TELOORGANG IN:

1 – Whatsapp (*) is niet geschikt voor het doorgeven van overlijdensberichten van intimi en goede vrienden.
Ik begrijp dat het handig is, maar het is me nu nét iets te vaak gebeurd dat ik bij de kassa in de supermarkt sta te betalen met mijn iPhone en en passant een bericht ontvang dat X of Y overleden is. Niet ok! Ik wil niet wéér een caissière opzadelen met mijn schrik om het hart plus aanverwante huilbui. GEWOONWEG NIET DOEN!
Bel ons, mail ons, kom persoonlijk langs, verstuur een ouderwets overlijdensbericht of plaats een advertentie in de krant.
De dood vraagt een eigen moment.
(*) geldt ook voor Signal, Telegram e.a.

2 – Voicenotes zijn geen podcasts. 
Een voicenote kan 1, 2 of 3 minuten maximaal duren. Langer beluister ik niet. – so you know.
Als je per sé een monoloog van 7 minuten wil inspreken: MAAK DAN EEN PODCAST.
Het is sociaal ongezond en voor mij voelt het ook enigszins onbeleefd (al zijn niet al mijn vrienden het daar mee eens).
Anekdote: Het toppunt in mijn leven was een voicenote van 15 minuten waarin een ex-lover me vertelde wat er allemaal niet klopt aan mij… Mijn boekhouder ontving het bericht ook en vatte het kort samen als ‘You dudged a bullet when you broke up with that guy’.

3 – ‘Ha’ is een hele (echt heel erg) lelijke aanhef.

Ik maak me hier al jaren druk om in e-mailverkeer en geef hofvrouwelijk toe dat ik de strijd verloren heb.  – Zéker nu heel literair Nederland en groupe de ‘Ha’ aanvoert, geef ik het op.
Maar omdat ik enigszins de hoop heb dat deze blog viral gaat, voeg ik dit aandachtspunt alsnog toe.
‘Ha’ is een kreet van verwondering.
‘Ha’ kan een halve lach aankondigen.
‘Ha’ zijn de eerste twee letters van woorden als hal, hart, had, hard, habbekrats enzovoort. Maar Ha is geen volwaardige taal, laat staan een aanhef.

4 – Gebruik emoji’s verstandig.
Vergis je niet in de lading die ze kunnen meebrengen.
Wees niet verbaasd als kussende emoji’s die hartjes uit hun tuitende lipjes spruiten, mensen op bepaalde ideeën brengen.

5 – Vul aan naar wens: …
(Bvb het vermijden van hoofdletters, uitroeptekens, dickpics, etcetera)

Laten we proberen de teloorgang van menselijk contact te beperken door elkaar te blijven bezoeken, brieven te schrijven en te bellen.
Er lopen nu al enkele generaties rond die je niet meer spontaan kan opbellen omdat dit als overweldigend wordt ervaren.
Laten we ons samen afvragen waar dit heen gaat.
Wat we doen.
Waar we staan.
En waar er nog terugkeer mogelijk is.

Geheel de uwe,

Neske