Las Simples Cosas

Wat ik leerde door ziekte.
Wat Spanje me leerde.
Is… genieten van de kleine dingen.
Er is geen taal waar ik zo van hou, waar ik zo van geniet, die me zo trots maakt dat ik haar aardig spreek tegenwoordig als het Castellano. Het is iets kleins, die kunde. Een dagelijkse noodzaak. Maar vandaag op mijn 53e verjaardag maakt het me zo gelukkig dat ik het spreek, versta en vooral voel. In mijn hart.
Want een taal die het hart spreekt… dat is zo bijzonder om te voelen. Hoeveel ik ook van Vlaams en Nederlands hou, en op een andere manier van Engels en van Frans en van Catalaans… Er is geen taal die me zo verleidt en betovert als het Castellano.
Er is echt een schoonheid in het leren van een taal op oudere leeftijd. En er is ook een schoonheid in het niet kunnen verstaan van alle nuances binnenin de taal. Een rijkdom in het steeds weer nieuwe woorden leren,  dat me veel leert over intermenselijke communicatie – op een heel andere manier. In het boek waarin ik werk vergelijk ik dit met het onder de tafel spelen wat je als kind deed, terwijl de volwassenen boven je interessante gesprekken voeren waarvan je veel (maar niet alles) verstaat… Het is een vorm van Lost In Translation zijn, die ik als geen ander beheers na acht jaar in Castellano en Catalaans… En ik koester dat verloren zijn.

Vanochtend werd ik wakker na een rusteloze en ietwat verdrietige nacht. Het verdriet is hormonaal weet ik – en dat verwart me vaak want meestal is er niet echt een reden. Nou is het missen van gezin (bloed- en aangevuld), familie en vrienden geen kleinigheid, weet ik ook na al die jaren.  Iets waarover ik steeds meer inzicht krijg met betrekking tot vluchten van mijn verleden…
Maar vanochtend sprong mijn hart op omdat ik een liedje in mijn hoofd had dat voor mij staat voor de verbinding die ik voel met vrienden hier. Een lied dat iedereen zingt op de momenten dat we genegenheid voor elkaar tonen en via muziek uitdragen dat ons leven mét elkaar beter is dan het leven zonder elkaar. Dat is het lied No puedo vivir sin ti (no hay manera) dat iedereen in dit land – denk ik – kent.
Waar wij in Vlaanderen en Nederland Hazes zingen (Zij gelooft in Mij of Een beetje verliefd) of in andere kringen Bløf met Hier aan de Kust, zingen wij hier niks liever dan dit geweldige lied. M’encantalo / I love it. Het betekent: Ik kan zonder jou niet leven, er is geen manier, dat kan niet meer. En het is mijn mantra van verbinding hier.

Terugkijkend op hoe ik Castellano leerde, speelde muziek daar een grote rol in. De liedjes van Concha Buika (geboren en getogen Mallorquina en nu een wereldster) waren de eerste stenen op dat pad, way back in 2017.
Op mijn geliefde Formentera, samen met mijn Argentijnse vriendin Susana zongen we Las Simples Cosas en Sombras – ik toen nog grotendeels fonetisch. Ik had op de hippiemarkt in Ibiza een CD van Buika gekocht, El Ultimo Trago,  die doordat ik ‘m zo veel speelde die zomer, de soundtrack van die onvergetelijke zomer werd. Zo leerde ik ook Chavela kennen… een icoon.
Susana en ik zijn nog steeds vriendinnen, met het grote verschil dat we elkaar nu met een taal kunnen verstaan. Maar toen, ik weet niet hoe we het klaar speelden, konden we elkaar ook verstaan. Door het zingen nog meer dan door gebaren of enkele woorden Engels die we gemeen hadden.
Het is echt in geen woorden uit te drukken hoe muziek daarin verbindt.
Daar kan ik enkel dankbaar voor zijn.

En het hele album :