“Ik steun Marco”, zei de buurvrouw

Afschuwelijk is het.
Andere woorden heb ik er niet voor: ronduit afschuwelijk.
Ik doel op de schaamteloze victimblaming en het door het slijk sleuren van het vermeende slachtoffer én haar moeder.
Dat ik me zowel beroepsmatig als privé verdiept heb in het fenomeen ´victimblaming´, blijkt als ik analyseer wat mijn YThomepage me voorschotelt over de zaak Borsato.
Interessant hoe opvallend het is dat het nagenoeg altijd vrouwen zijn die het slachtoffer blamen. Deze sisters die het patriarchaat bezigen en die als
een soort van reddende engelen het pad der Schuldbelijdenis vrijmaken voor hun grote held. Ook opvallend: nagenoeg altijd een man.
Ik zit nu zoveel jaar in de materie (wat stalking en coercive control betreft van 2020 tot en met 2025 om precies te zijn, exclusief het leven daar aan voorafgaand en de situaties uit mijn gezin van herkomst) dat ik mezelf expert durf te noemen. En omdat ik mijn dagen vul met denken, observeren én met schrijven begin ik een patroon te zien.
De steun die vrouwen aan mannen geven in plaats van aan hun gender of seksegenoten is een fenomeen dat je mannen amper/nooit voor vrouwen ziet doen. En mannen vallen elkaar nooit af zoals vrouwen dat doen. Als mannen elkaar afvallen is dat ook vaak agressief, maar anders.  Het gaat niet gepaard met het beschermen en verdedigen van de vermeende dader én het pikken op het slachtoffer, zoals vrouwen dat doen. Zie het kippenhok. Ik heb the ´Chicken Diaries´op mijn leeslijst gezet omdat ik vermoed dat Alice Walker daar best goede dingen over zegt….

´Ik steun Marco´, zei de Amsterdamse buurvrouw van een close vriend van me.
´En het meisje dan?´, vroeg mijn vriend ontzet.
´Dat meisje is labiel.´, zei de buurvrouw. ´En de moeder ook.´ Alsof ze die mensen persoonlijk kent…
Het herinnert me aan de zaak Depp – Heard – die ik niet volgde omdat ik alleen maar ergernis kon voelen bij hoe de hele goegemeente van vrouwelijke fans riep;´Onze Johnny doet dat niet.´ en ´Amber is een borderliner´. Hetzelfde gebeurt nu in Nederland met de voormalige nationale held: ´Onze Marco doet dat niet´.
En als het onweerlegbare bewijs aantoont dat ´Onze Marco´ wel met zijn lange vingers  aan de borsten, billen en tussen de benen van het kind zat, dan draait de collectieve mening en is de oorzaak plots de opvoeding, normen en waarden van de moeder. Soms erger: dan gooien ze het op manipulatie van het kind. ´Want och arme Marco, hij heeft het niet verdiend.´ Een kind dames! Een kind…

Een mengeling van  1) geïnternaliseerde schuld en schaamte die vrouwen eigenlijk met de paplepel krijgen ingegoten vanaf dat onze tepels opzwellen tot borsten en/of er gebloed wordt…:
****** ´GEEN AANLEIDING GEVEN TOT´********* ´NIET MET JE BENEN OPEN ZITTEN, DAT BRENGT MANNEN OP IDEEEN´ ***** ENZOVOORT
En 2) het ligt vast aan de opvoeding van dat kind. En aan hoe losbandig haar moeder wel niet was. Of haar vader. Of allebei. – (WTF)
En vervolgens ook omdat verwarring, bevriezing en/of conflictueuze loyaliteiten niet mogen bestaan want:
3)  ze hebben niet meteen aangifte gedaan EN ze hebben na het vinden van het dagboek liefst twee maanden gewacht voor ze aangifte deden.
Want het narratief dat ons op tv en in de film wordt ingelepeld toont vrouwen die na een aanranding straight naar het politiebureau gaan. Zeg me? Welke boek of film gaat over bevriezing die in 70 % van de gevallen optreedt?
Du het politiebureau waar meestal dan een ongelijk aantrekkelijke politieagent of  rechercheur de hele boel liefdevol oplost en een en al begrip is voor wat de protagonist zonet heeft meegemaakt.  Nou.. geloof me dat het in het echte leven anders gaat. – Hoe? Dat leest u in VOL.LEDIG. – mijn volgende boek.Wat ik er onder andere van geleerd heb via de vele vrouwen die aangifte deden van gendergeweld in Belgie, Nederland, Mexico, VS, Frankrijk en Spanje is: de soep wordt overal wél zo heet opgediend als ie gegeten wordt. En de honden lusten er ook geen brood van.
Maar dat niemand in de zaak Borsato de afleidingsmanoeuvres van het koppel Knoops benoemt, noch lijkt te zien…? Dat maakt wel dat ik bries.

Tegelijk weet ik ook uit eigen ervaring dat aanbidden en fan zijn van een publiek persoon heel sterk doorwerkt.
Op dit moment werk ik aan een plan over D´Angelo en Questlove – en ik ben écht hun grootste fan – maar hoe dieper ik in hun materie duik, hoe meer ik soms ook problematische dingen aantref…  over/met vrouwen. – (Behalve dan met vrouwen die een hoog one of the boys gehalte hebben (gedrag en/of uiterlijk)) Interessant.
Ik doorzwom dit water eerder met Marvin Gaye. Het boek dat zijn ex-vrouw Jan schreef, maakte dat ik niet weg kon kijken van de lelijke, manipulatieve, geheel grensoverschrijdende kanten en shit van mijn held. Yep, ik had liever weggekeken als ik eerlijk ben. Of ontkend. Maar ik deed het niet.
Same concerning Prince. En Michael Jackson – oooooh breek me de bek niet open. Het lijkt alsof het collectieve geheugen en groupe heeft besloten de vermeende slachtoffers gewoon niet te geloven. Let wel: een volwassen Jackson vertelde meerdere malen dat hij het gewoon normaal vond om op slaapfeestjes het bed te delen met kinderen die hij zelf niet verwekt had. Ik kan er met mijn hoofd niet bij, dat mensen dan nog zeggen: nou ja… die ouders van die kinderen wilden geld. Dus? Daarom liegen ze?
Ik ben hier nog lang niet over uitgedacht en uitgeschreven. Zoals wat de verheerlijking van Nabokovs Lolita hiermee van doen heeft.?
En liedjes als Sweet Sixteen. En wat dan te denken van die pro-pedofilie petitie in de Liberation jaren zeventig, die getekend werd door Sartre én de Beauvoir en andere intellectuelen. Is het argument dat dit allemaal voor Dutroux gebeurde afdoende?
Nee. Cultuur is voeding, fuel and soul…
Ik loop leeg. Volgende blog maar weer – ik zit over het maximum aan woorden.

EXTRA:

Bijgevoegd een analyse van mijn favoriete MBTI psycho- therapeuten over waarom we (lees: de vrouwelijke fans) Johnny zo graag geloofden en Amber niet.