Bij ongs

‘Veel Vlaamser dan mij krijgt ge ze niet.’, zeg ik regelmatig.
Maar is dat waar, is dat zo?

Toen ik twintig jaar geleden naar Amsterdam verhuisde waarschuwde de moeder van een vriendin me voor een bestaan zonder thuis. ‘Zoudt ge dat nu wel doen? Ge zult u ginder nooit helemaal thuis voelen, en na een tijdje zijt ge ook hier niet meer thuis.’
Ik was er niet bang voor.
Wat thuis genoemd werd, voelde niet als thuis.
Dus ik vertrok.

Nu twintig jaar verder, ouder en een beetje wijzer, zeg ik dus regelmatig met Hollandse tongval dat een Vlaamser mens bijna niet te vinden is.
Is dat waar? Of gelogen? Is het geuzenhumor of is het dat kind in mij dat voor altijd hoopt?
Of zeg ik het uitgekookt omdat het mijn U.S.P. is in Nederland? Zwart met Vlaamse tongval: exotischer krijgt ge ‘t niet.
Net zoiets als een Marokkaan die Limburgs spreekt.

Mijn boek De Kleenex Kronieken is Vlaamser dan ik me zelf ooit gevoeld heb onder die Vlaamse kerktoren.
Dat dit gezien wordt, ja, daar ben ik dan toch fier op.
Nee, enig chauvinisme is mij niet vreemd.
Mijn andere oneliner is : ‘Bij ongs in Bellegge is alles beter.’
Tja.

Is dat nu waar of is dat nu triestig, dat ik nog altijd zeg.
Na twintig jaar Holland?

Amai Amai.

Woensdag 8 oktober ga ik in ieder geval met een blij gemoed en mijn eigen boek onder mijn arm naar huis.
Of beter: naar wat vroeger thuis heette.

zie ook: Boeken op Woensdag

ANDER NIEUWS:

Recentelijk gaf ik een interview voor de Taalunie. De aanleiding was de tournee van Ken je Buren die vanaf 24 oktober weer van start gaat.
En als u dan toch op hun site ronddwaalt lees dan ook even de fijne column over onze talen van landgenote Margot Vanderstraeten.