Insel Hombroich, een paradijs

Ik mocht mee op schoolreis gister.
Niet echt schoolreis, maar het leek er erg op. Het was het dagje uit van mijn lieve vriendin Agnes en haar vrienden kunstenaars van het ateliercomplex ‘de nieuwenmeer’.
Daar hoor ik officieel niet bij, want ik huur er niet, maar ik mocht mee omdat ik aardig ben?
Vriendelijk in Hoog-Nederlands en vreemd of raar in ‘t Vlaams. Soit, het was het leukste dagje uit in jaren: ik voelde me gezegend en onder goed volk.
We reden met de bus, een beroemde bus uit de krakerswereld, werd aan mij als keurig burgermeisje met veel armgezwaai verteld. ‘Jajaja, de BVD houdt deze bus goed in de gaten.’, zei een van de kunstenaars met wie ik de hele dag mocht doorbrengen. Ik brak mijn hoofd over of ik eventueel al op de in de gaten lijst van de BVD stond, want in mijn jeugd was ik betrokken bij een schietpartij met dodelijke afloop. Echt waar.
Groot geluk bij een vreselijk ongeluk: het voorkwam dat ik een gangsterliefje werd.
En nu, zo’n dikke twintig jaar later, zou de BVD mijn naam wellicht noteren omdat ik met kunstenaars en krakers omga.
Museum Insel Hombroich is misschien wel het meest bijzondere museum dat ik bezocht.
Een andere belevenis: natuur en museum ineen. Ik had soms het gevoel dat ik in de Giardini op de Biennale liep.
Maar wat heel bijzonder was: er stond nergens uitleg, nergens bordjes bij de werken – dus uitzoeken wat ik nou van wie heb gezien wordt nog een hele klus – maar dat maakte de intensiteit van de beleving er zeker niet minder op.
Integendeel.
Een Duitse boerenlunch van geelgouden boterachtige patatten (aardappels) en drie heerlijke eikes (eieren) van enkele van de honderden kippen die ik later nog zag lopen op een immens veld op het terrein, was ons deel.
Als echte Hollanders waren we zeer zeker content dat het bij de entreeprijs inbegrepen was.
Van een kunstenaar met een zachte blik in de ogen kreeg ik een prachtig schetsblok dat hij kocht bij een museum op het raketbasis-terrein. Had ik al verteld dat het paradijs ook een raketbasisstation behelst?
En in de bus arceerde ik me suf in mijn schetsblok terwijl ik luisterde naar de geweldige verhalen over een oude scheepswerf van Peter met de krullenbos. Ja, ik had de leukste schoolreis ooit, zondag.
In Duitsland of all places.

Insel Hombroich is zalvend voor de ziel. Dat is kunst sowieso vind ik. Zoals een boek de geest bewierookt, en sport of dans het lijf, zo is kunst een zalf voor de ziel: een mens knapt er van op.
Lees ook hier en op de wikipage. Ze hebben ook een eigen website, maar die zou ik links laten liggen: het lelijke ding zou je op het idee kunnen brengen niet te gaan. En het is er zo de moeite waard…