De boekenbeurs anno nu (I)

Er staan zwarte meisjes kaartjes te scannen bij de ingang.
Prachtige zwarte meisjes aan de deur op de openingsavond van de Boekenbeurs.
Ik denk: ‘Dat was in mijn tijd niet mogelijk geweest.’
In mijn tijd werkte ik ‘op den buro’ bij een hostessen-agency waarvan de zwarte eigenaresse mij vriendelijk doch klaarhelder duidelijk maakte dat op beurzen geen zwarte meisjes werden ingezet. Onder het mom van: ‘Dat willen de klanten niet’ en/of ‘Daar is Vlaanderen nog niet klaar voor.’
De tijden zijn veranderd dus hier op de Boekenbeurs. Vlaanderen is klaar blijkbaar en ik ben blij.
Er lopen Marokkaanse jongens in de bediening op de Boekenbeurs. Dat was ook niet mogelijk geweest in mijn tijd.
‘Dat vinden de mensen niet smakelijk’ zei de manager toen ene Hoessein kwam solliciteren in het restaurant waar ik werkte op de De Keyserlei. Dat zijn naam refereerde aan de Golfoorlog die toen woedde hielp ook niet mee.
Genoeg mensen met een kleurtje nu, anno nu 2014, op de Boekenbeurs. In de bediening, bij de toiletten en aan de deur.
Mijn ogen speuren in het rond maar de enige ‘andere met een kleurtje’ tussen de schrijvers, B.B.’ers en andere genodigden die ik zie, is een zwarte man in pak. Zou hij ook een schrijver zijn? Of journalist?
Drie dagen later. Er zit één Vlaamse zwarte schrijfster aan het signeertafeltje van uitgeverij Vrijdag op de Boekenbeurs.
Een oudere vrouw Vlaamse madam loopt recht op me af en zegt: ‘Uw boek! Daar heb ik zo van genoten. Van begin tot eind.’
Ze lijkt wat verlegen dat ze me heeft aangesproken. Terwijl ik de hele dag nog blij ben om wat ze heeft gezegd.
De boekenbeurs. Hier werd mijn liefde voor boeken vroeger jaarlijks gevoed. Al kan ik me niet herinneren of ik daadwerkelijk geld had om iets te kopen. We gingen er met school naartoe en kregen altijd gratis wat. Dat weet ik nog wel. Maar alleen al dat urenlange dwalen in die grote hallen met anderen die van letters hielden deed me zo goed.
Ik doe nog een babbeltje met Wivina, een mooie, chique dame van de organisatie.
Ze houdt al dagen post bij de ingang. En omdat ze zo lief is, werd ze mijn houvast. Later als ik weer met een collega sta te praten loopt de zwarte man van de openingsavond voorbij zonder naar me te kijken. Als hij twee meter verderop is, kijkt hij achterom.
Ik knik bescheiden. Hij glimlacht mild terug.
The colour code.
Dit is hoe wij zwarte mensen elkaar begroeten in een overwegend witte kring.
Sommige dingen blijven ook in veranderende tijden hetzelfde, aan beider zijd’.