Ecstatic Always

Dansen als religie.
Ecstatic Dance als kerk.

Na overal en everywhere en door vele tijden heen gefeest te hebben en uit te zijn geweest, pleit ik slechts nog bij één feestje: Ecstatic Dance.
No booz, no shoes, no talking.
Tja, wijsheid komt met de jaren, zeggen ze… En stilte ook, zeg ik.
En natuurlijk zijn er ook ‘zweefdozen’ en ‘engerds’ en ‘stinkerds’. Net als overal.
Maar als je dat beseft en als je bovenal de zwevende stinkende engerd in jezelf durft te aanschouwen is het Amazing met hoofdletter A. Knipoog, maar echt waar.
Wat het doet met mij, de stofjes in mijn brein en mijn lijf en uitstraling…: geweldig.
Oops, ik geef toe dat een vriendin er ook een voetschimmeltje aan overhield laatst, dus nu wassen we samen zusterlijk als bezetenen onze voeten naderhand.
Ach… een SOA hakt er dieper in, je pense. En katoenen anti-uitglij-sokjes zijn voor angsthazen en hypochonders ook afdoende.
Het mooiste is, als ik terugfiets zie en voel ik de grijze muizen in de stad met open monden kijken:

omdat ik licht geef van geluk.

Holy Tuesday. Ik verheug me nu al.