Lui et moi

‘Ik ga met jou mee hoor.’, riep Aage toen ik vanavond binnenkwam.
Zonder aarzelen pakte hij mijn hand. Zijn diepbruine hertenogen keken me uitdagend aan.

Vorige week brachten Aage en ik de middag samen door op een veldje op het Java-eiland.
Ik wandelde daar een beetje sip rouwend in mijn eentje rond, toen Aage kwam aangefietst met Myrthe.
Na een tijdje praten stelde ik Aage voor of hij bij mij wilde blijven. Omdat Aage en ik hadden elkaar al een tijdje niet meer één op één hadden gezien, verwachte ik niet dat hij op mijn voorstel zou ingaan, maar ook toen al pakte hij zonder aarzelen mijn hand en zwaaide hij Myrthe gedag.
Opgewekt liepen we samen langs de kade, terwijl in het westen de zon slapen ging.

Eerst vonden we een hele lange tak, een boom bijna. Die sleepte ik opgewekt achter ons aan.
Na een tijdje vonden we een bal.
Aage en ik schopten om beurten tegen de bal en soms schopte ik net zo gericht als hij en voelde ik me zijn gelijke.
Met een beetje spijt lieten we de gevonden bal weer achter. Ik legde Aage uit dat de bal eigendom was van een ander kindje, en niet van ons. Aage’s lipje pruilde. De lange tak echter, sleepte ik met ons mee naar huis.
Hand in hand huppelden we schrijlings over het fietspad en riepen we bewonderend ‘ooh’ en ‘aah’ bij de reflectoren op de roodwitte paaltjes in het midden van het pad.
Toen we terugliepen naar huis besefte ik dat Aage die dag een blij vuurtje in mijn hart aangestoken had.
Ik kneep zachtjes in zijn mini-hand.