Tweede liefdesdag

Een file tussen Amsterdam en Amersfoort werd me bij vertrek al voorspeld door de routeplanner,
maar nu ik er al zeker drie maanden over deed om naar De Vierkantigste Rechthoek te gaan, liet ik me ook daardoor niet meer tegenhouden…

Tom Barman – Deus’ frontman en net als ik bouwjaar ’72, Antwerpen – stelde in Amersfoort een tentoonstelling samen waarmee hij zijn visie op dat ‘typische ontypische Belgische’ geeft.
Zoon moest mee. Verplichte kost.
Deel van het laatste half jaar aan culturele opvoeding die ik hem nog geven kan, want volgende zomer wordt hij 18 en is hij vrijgesteld van alle verplichtingen van de afgelopen 18 jaar.
‘Saaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaai’ zou het worden voorspelde hij, zoals altijd moeders smaak onderschattend.

We hebben het de laatste tijd niet makkelijk samen, dus er moest een en ander uitgepraat worden over puberbrein en moeders’ snel overprikkelde brein.
Daarover schrijf ik even niks op, want dat sommige dingen zijn privé leer ik van zoon.
‘De wereld is nog lang niet zoals jij ‘m zou willen hebben, mama.’, sust hij kalmerend als ik teleurgesteld ben nadat ik twee keer voorrang geef aan burgermannen die het blijkbaar teveel moeite vinden om na deze vriendelijke geste van mijn kant even de hand op te steken. Ik krijg een persoonlijke lezing over geven en nemen.
Ik ben een gever, leert hij me. Ik ben niet goed in nemen, ook niet in aannemen.
Volgens hem wijs ik vaak uitnodigingen en gestes af.
‘Doordenker…’, denk ik en doordenken doe ik, want hij kent mij als geen ander.

Het eerste werk waar we tegenaan lopen maakt dat mijn kunst-hatende tiener zijn Iphone uit zijn zak haalt, foto’s maakt en zegt: ‘Als dit kunst is, kan ik het ook.’ We barsten los in een enerverend gesprek over kunst, concept en wat het los maakt. Ik vind ‘Blow Up’ van Herman Van Ingelgem ronduit geweldig: vier afgescheurde hoekjes van een voor ons te gissen affiche die met plakband tegen een witte wand hangen. Zoon vindt het ruk, maar fotografeert wel de naam van de kunstenaar en appt zijn vrienden over zijn nieuwe ontdekking alhier.
Mother’s mission accomplished.
Uit de catalogus lees ik zoon voor dat meneer Van Ingelgem ook een prullenmand met plastic heeft bespannen en daarop een propje papier bevestigde. De titel ben ik tijdens het schrijven van de blog vergeten maar het was iets in de trant van ‘Laten we het probleem beheersbaar houden’. Superbe, dus moeder in extase.
Zoon doet cool, noemt het een ‘fatoe’, maar de schittering in zijn ogen verraadt een klik.
Later ontdekt hij Panamarenko en is er een ultieme klik.
We vinden elkaar bij Piece of Evidence (Broken Neon Lights) van Michel Francois, prachtig werk van (ja dus) gebroken neonlampen die een pad danwel tapijt vormen.
Zoon zegt dat het ‘hard’ is.
Moeder voelt haar buik.
En het Belgisch’ hart.

Ik krijg spontaan goesting in mosselen bij de Stad Kortrijk in Oostende. Werk van maken op nieuwjaarsdag wellicht.

Tom Barman over de tentoonstelling: ‘Als muzikant en filmmaker heb ik 20 jaar lang moeten antwoorden op de vraag: Wat is typisch Belgisch? Het antwoord ligt volgens mij in het eclecticisme en de tegendraadsheid. In de humor ook. En in het opene. Ik zie of hoor het in de pret-oogjes van René Magritte, in de staalharde no-nonsens van Jacques Brel, in de meertalige dialecten van Raymond Goethals en in de veelzijdigheid van Hugo Claus of Victor Servranckx. Want achter het uitgewoonde cliché van het Belgische surrealisme klopt een experimenteel hart. Altijd met een geniepige lef en een zin om keet te schoppen. Zélfs met schoonheid, als het moet. Met deze tentoonstelling wens ik mijn hoogst persoonlijke visie op dat Belgische ‘typisch ontypische’ te geven. In beeld, schilderij en geluid.’