Radiocolumn 1

Angst
Radiocolumn VPRO Nooit Meer Slapen, 21 april 2015, rond 01.00u ‘s nachts

‘Ik ben bang, al heel lang.’, schrijft de vulpen van de schrijver op haar eerste onbezoedelde pagina. De ochtend begon met een iPad-crash. De paniek sloeg toe en ze voelde zich van haar gereedschap beroofd. Vandaag geen digitale krant dus au. Nu de vulpen over het blad glijdt, wordt ze rustig en meer mindwfull dan de zelfhulpboeken die op de gecrashte iPad stonden ooit hadden kunnen vertellen: ander perspectief.

Ze loopt naar de Rua das Flores en kijkt met een milde en frisse blik toe hoe een man met een slang d stront uit de Portugese riolen zuigt. Een grijs oudje kijkt toe met zoonlief. Achter hen een hokje met posters van vogels aan alle vier de muren en een stuk of zeven vogelkooien. Eén portaal verder dansen geen muizen want de kat is thuis en ze steekt haar zwart snuitje vanachter een poort.
Achtenveertig winkels geteld, aan beide kanten van de straat, in deze beroemde Rua das Flores, maar nergens 1 krant gezien. Ht geld voor de krant gooit ze in de gitaarbak van een werkelijk hemels zingende straatmuzikant. Ze koopt een Galao (koffie met melk) in het fin-de-siecle cafe aan de overkant en schrijft over een ochtend zonder angst.
Ze schrijft: ‘Waarom hebben wij maar één en de Engelsen twee woorden voor angst: fear and anxiety. Het ene waarschuwt voor direct en nabij, dreigend gevaar. Het andere verontrust vooral en gaat over gevaar of tekort dat eventueel misschien ooit komen zal.
De straatmuzikant zingt in het Engels dat het de mooiste dag is vandaag omdat hij naar haar kijkt.
Dan plots: een zwerver valt de zanger lastig en word meteen daarop door een getatoeëerde Portugees weggejaagd, met nogal harde hand.
Haar vulpen stokt op het papier. Haar buik voelt dreigend gevaar.
Even later blijkt de lucht geklaard, de zanger zingt nog steeds dat het de mooiste dag is vandaag, en dat allemaal dankzij haar.
Een man met een hoed die daarnet nog stond te applaudisseren vraagt in het Engels of het ok is dat hij aan haar tafel aanschuift. Ze zegt ja, als jij het ok vindt dat ik schrijf en niet praat. Hij kijkt schuin naar het schrift en vraagt weer in het Engels: Wat is dat eigenlijk voor taal?
Dutch zegt ze, meer in gedachten dan hardop.
Hij zegt ‘Funny cause I live in Drachten.’
Door de angstige blik in haar ogen draait de man met de hoed zich langzaam om.
Achter hem komt vanuit de verte de zwerver aangelopen met in de ogen een dreigende blik en in zijn hand een waterpomptang. (wordt vervolgd)