The Letting Go (blog 1)

Pakweg een half jaar geleden besloot ik het grootste deel van mijn spullen weg te geven en een Groot Loslaatavontuur te beginnen. Het ging deels bewust, deels onbewust.
Zoals de grootste dingen des levens gaan…

Ik, verzamelaar pur sang.
Altijd in gevecht met te volle huizen, teveel schoenen, teveel spullen, teveel bezit als semi-houvast.
Daar zat ik in mijn 100 m2 Beemsterkloosteratelier. Alles moest weg want wat blijven kon, moest in het busje passen.
Het mooie ronde wollen kleed gaf ik aan een vriendin van Sunny.
Een kleuterjuf die tijdens de familieopstellingen in het klooster vroeg of ik ook dat mooie wollen kleed van de hand deed…
Toen ik aarzelend ja mompelde, biechtte ze op dat ze zichzelf en haar klasje een rond wollen kleed wenste om ‘s ochtends de dag op te beginnen.
Mijn hart brak nog een heel klein beetje toen ze het kleed kwam ophalen in de Beemster, maar elke dag weer prijs ik me gelukkig dat er ergens in Amsterdam een handvol kleuters zingend de dag opstart op het kleed dat toch 2 jaar of zo mijn thuis was.
De schoenen – ik had een verzameling van pakweg honderd paar – gaf ik aan vriendinnen.
En jazeker bij dat ene vintage paar dat ik aan mijn vriendinnetje Nathalie gaf, brak toch weer een stukje hart.(Zeker nadat ze me app’te dat ook de schoenmaker als een blok voor ze gevallen was.)
– Laat los!

Dat een van mijn liefste ‘dinnetjes Sanne op mijn hakken een opening in Zuid-Afrika bezocht, deed mijn hart wel een flinke sprong maken van geluk.
Opeens voelde ik dat loslaten me ook iets positiefs bracht.
Ilse, de interviewer van de gids kocht mijn spiegel voor een habbekrats over. De plant die me elke winter een waterval aan roze bloemen gaf, en daarmee mijn winterblues elk jaar verzachtte – en die ik ooit zelf kreeg van Leen toen zij haar spullen losliet en naar Brussel vertrok – ging nu met een even grote gunfactor naar Agnes.
Wat een zegen, ontdekte ik, dat ik zoveel lieve vriendinnen om me heen had/heb aan wie ik mijn spullen kon geven. Het loslaten ging al behoorlijk van van au in januari en februari, maar ik had – weet ik nu, zo’n vijf maanden later – nog geen idee hoe groot het loslaten van spullen in 2017 nog worden zou…
Nou had ik in de periode 2012-2016 met name geleerd mensen los te laten (zowel tijdelijk als in het eeuwige) waardoor ik mijn moeite met spullen los te laten aardig kan relativeren.

Op deze plek – mijn oude blog – wil ik vanaf vandaag, maandag 26 juni weer met enige regelmaat schrijven wat het leven me leert.
Loslaten, vond ik altijd het moeilijkste wat er was.
Het is dit jaar mijn doel het écht te leren.
Niet een beetje, maar helemaal.
Delen met anderen: spullen, huizen, auto’s, geluk, liefde, angst, verdriet.

En vooral leren vertrouwen,
volledig vertrouwen dat het leven me altijd precies dat geeft wat ik nodig heb.
—

Ter inspiratie een film waar ik vaak aan terugdenk in dit proces: Overal Spullen van Judith De Leeuw