The Letting Go / Het grote loslaten (blog 2)

Onze ziel kiest het levenspad uit voor haar/zijn geboorte.
De ziel kiest ook de ouders uit waaruit zij/hij wil geboren worden.
Je zielsfamilie is – als je in zoiets als reïncarnatie gelooft – zelfs een terugkerend gegeven.

Deze drie stellingen, en meer van dit soort ‘shit’ zijn bouwstenen binnen een niet erg vastomlijnd gedachtegoed waar ik thesedays op bouw.
Hoe meer ik ontdek over mijn voorouders hoe meer ik besef dat ze een deel zijn van aangeboren, vaststaande identiteit.
Hoe meer ik mezelf spiritueel ontwikkel, hoe meer ik begrijp hoezeer ze mijn levenspad bepalen.

Sinds 2014 ben ik (ook nog eens) gegradueerd Familieopstellingentherapeut. Het begeleiden van opstellingen is het liefste wat ik doe. Er is haast niets wat me gelukkiger maakt dan dat soort zielswerk. Behalve dat ik er anderen mee help meer inzicht te krijgen in de hiaten en gaten in hun familielevens, troost het mezelf ook (steeds weer).
Ondanks de vele opstellingen die ik zelf deed én die ik mocht begeleiden.
Ondanks het werk dat ik maakte de afgelopen twintig jaar (zowel in theater als in film) dat de patronen van disfunctionele families duidt, ben ik er zelf nog steeds – iedere keer weer – ondersteboven van als mijn familie(s) (ik heb er twee: een biologische én een pleegfamilie – over de laatste maakte ik de film Eigen Volk) weer een of andere niet erg sensitieve streek uithalen…
Na 45 jaar op deze aardkloot vraag ik me onderhand toch af of die wond ooit écht helen kan.
Of de koorden die mensen zowel positief als negatief met elkaar verbinden sjamanistisch door te snijden zijn en/of elkaar volledig loslaten een reële mogelijkheid is?

Als een systeem, een familie beweegt alsof het een monster is, met als poten en vleugels Uitsluiting, Ontkenning, Afgunst en een zeer Extreem niet-sensitief zijn (zeg maar: Ongevoeligheid) is de enige remedie of hulpmiddel dan juist het te omarmen? Of is Het Grote Loslaten dan toch de enige way out?