IK WOU EN ZOU

Vier was ik, of hooguit vijf misschien…
Ik kon nog niet lezen, maar ik deed alsof.
Dus ik reciteerde taal op basis van herinnering en kreeg zo, simulerend dat ik voorlas, voor elkaar dat mijn jongere nichtje aan mijn lippen hing…

Dit verliep succesvol tot haar oudere broer – die mij hoorde faken dat ik kon lezen en doorhad dat wat ik zei niet klopte met wat op de pagina’s geschreven stond – mij zonder enig mededogen begon uit te lachen.
‘Je leest niet wat er staat!’, hoonde hij.En hij herhaalde dit tot ik beschaamd afdroop, met de spreekwoordelijke staart tussen de benen.
Deze gebeurtenis herinner ik me als de dag dat ik me voornam dat ik zo snel als ik kon wou en zou leren lezen en schrijven.

Nu ben ik een schrijver die schrijft over lezen…
En een lezer die schrijft.


(zie ook : mijn recent verschenen boek De Kleine Morrison)