STOPCENSURA!

Eigenlijk kende ik Travis Birds enkel van het prachtige Coyotes.
Toch reed ik zonder twijfel de drie kwartier lange rit naar het St Domingo klooster in Pollensa gisterenavond en legde ik twintig euro neer. In Amsterdam of Brussel een schijntje, maar hier op Mallorca is dat een pittige prijs voor een concert. We betalen gemiddeld 10 euro voor en muziekoptreden.
Vanavond ga ik naar Ses Votes in Palma waar een gratis concert is waar ik – als de muziek me raakt – misschien morgen ook over schrijf. Of misschien schrijf ik over Joaquin Sabina en zijn kompanen. Er bestaat een prachtige Nederlandse documentaire van de hand van Roman Gieling over hem…

Maar gister drong extra tot me door hoe politiek kunst kan zijn. Hoe politiek muziek kan zijn. Moet zijn besef ik meer dan ooit. Ik woon uit eigen wil en behoefte parttime in een land waar gisteren de kunstsect
or een oproep deed in te grijpen.
Sinds de extreem-rechtse partij VOX en de ‘gewone’ rechtse Partido Popular in vele Spaanse gemeenten en steden aan de macht kwamen na de gemeenteraadsverkiezingen einde mei,worden er her en der theatervoorstellingen gecanceld en gecensureerd. Zo ook in Palma, Murcia, Madrid en meer plekken.
Een vignet met Catalaanse teksten beschrijft hoe voorstellingen uit de programmering worden geschrapt omdat de twee rechtse partijen ze giftig en kwetsend vinden, er bloot in voorkomt, er twee vrouwen elkaar kussen, de thema’s hen te controversieel zijn zoals bijvoorbeeld eetstoornissen…- want mentale gezondheid bestaat niet zolang we het er niet over hebben. Mijn gewoonlijke bezoeken aan concerten, film en theater zullen deze zomer dan ook politieker dan ooit zijn qua intentie en gevoel. Alhoewel ik niet kon ontkennen dat ik de enige Zwarte vrouw in het publiek was gister, voelde ik me toch verbonden met de kunstenaar die er stond. Volgens Spotify beschrijft ze/hen zichzelf als een mix van een klein jongetje, een zeer ernstige heer, een imbeciele vrouw, en een alledaagse kever.

Ze toonde ook lef door samen met Benjamin Prado (die ik ook niet kende) een eigen versie te maken van het in Spanje wereldberoemde ’19 dias y 500 noches’ van Joaquin Sabina. Een zanger die in Nederland en Belgie niet heel bekend is, maar hier een cultureel fenomeen is en vooral een van de vrije linkse helden van het begin van de democratie in dit land. De muziek van linkse stemmen als Joaquin Sabina, Maria del Mar Bonet en vele anderen gaven het politiek bewustzijn van mijn vrienden woorden in een tijd dat de stem volledig werd onderdrukt. Als ze Sabina meezingen zie ik hun ogen oplichten en springt hun jeugdige ik als vanzelf op.
Sabina werd geboren in 1949 en schreef zijn eerste gedichten op veertienjarige leeftijd. Vanwege zijn verzet tegen het regime van Francisco Franco – waarvoor zijn vader als politie-inspecteur werkte – verbleef hij vanaf 1979 zeven jaar in ballingschap in Londen. Hij is een meesterlijk verhalenverteller. En alhoewel het lied niet zijn meest politieke tekst is, staat het voor een belangrijke periode.
En terwijl ik het lied luister, gister en nu weer… besef ik dat het vrije censuur-vrije post-Franco tijdperk, waar Sabina ook voor staat, wellicht voorgoed voorbij is…

En een artista/x als Travis Birds geeft me hoop op nieuwe tijden. Dat dan weer wel.
Bij deze de Engelse vertaling: 19 days and 500 nights.

TRAVIS BIRD Sons de Nit, Pollensa gezien en gehoord op 5 juli 2020