Als ik schrijf…

Als ik schrijf… ben ik meestal gelukkig.
Het liefste werk ik vanuit mijn bed. Er is echt geen plek waar ik zo lekker schrijf – omringd door boeken – met de laptop op mijn rechterbovenbeen. Mijn linkerbovenbeen die het apparaat ondersteunt en haast omarmt alsof het een geliefde is.
Ik hou enorm veel van mijn werk, doch ik wil die liefde nooit overdrijven omdat ik me herinner hoe het me vroeger soms overspoeld heeft. Vooral in Amsterdam. Daar werd ik vroeger geleefd door mijn werk. En als ik er nu ben voel ik altijd weer het verschil. Hoe zuidelijker ik me beweeg, hoe minder werkstress ik ervaar en om me heen zie.
Er komt meer ruimte voor leven en genieten. Meer joie de vivre, meer rust.
Maar de tussenruimte of beter: ‘liminal space’ die het proces van schrijven biedt is voor mij de fijnste plek om te zijn. Zo fijn dat ik het allerliefste altijd daar zou willen zijn.
Op dit moment schrijf ik aan de roman die de werktitel ‘Het midden van Nergens’ heeft.
Een roman schrijven kost tijd. En deze roman is een baby waar ik me met een ander boek op voorbereid heb. Het boek dat ik schreef in 2018-2020, een memoir maar waarvan mijn redacteur en ik besloten het niet uit te geven was – besef ik nu – een kladoefening voor het werk dat ik nu schrijf.
Voor mij is het denken over het verhaal en het zoeken naar de essentie van wat ik vertellen wil een proces dat veel meer tijd inneemt dan het schrijven van essay – of welke andere vorm ook.
Het is een spel. En tegelijk een dagtaak.
Het mooie is dat dit de roman die ik nu schrijf een tijd van mijn leven raakt, waarop ik terug kijk als ‘levend in de literatuur’. Het eerste jaar dat ik ook in Spanje doorbracht: als ik aan die tijd denk voelt het als een boek of een film.
Surreëel was het. Ik in mijn eentje in een camperbus op een eiland. Vriendschappen sluitend die een zomer zouden duren, maar die toen voor het leven leken te zijn. Eerlijk is eerlijk: ik hield er wel drie goede vriendschappen aan over en ik kijk op die zomer terug als de mooiste van mijn leven…
En toch is dat niet wat ik mee neem in de roman, omdat het hoofdpersonage een andere focus heeft dan ik had en een ander leven leeft dan ik leefde.
Dus het mengen tussen wat zij doet en wil met wat ik graag in het boek wil hebben van wat ik geroken, geproefd en gevoeld heb op dat paradijselijke eiland. De balans vinden tussen die twee dingen  is het moeilijkste.

En tegelijk de kunst.