ZONDIGEN TEGEN DE OUDE MANIER VAN LESGEVEN (&LEVEN)

Zo’n 25 jaar begeleid ik schrijvers en performers in het vormgeven van hun stem.
Op het podium en op papier.
En gaandeweg ontwikkelde ik ook een training spreken in het openbaar, waarmee ik vele mensen in het culturele leven in Nederland wegwijs hielp op papier en op een spreekgestoelte. Dat varieerde van directeuren, (lokale) politici, museumpersoneel tot kunstenaars en coaches. Het waren de jaren dat ik zelf nog veel presenteerde, speelde en/of dagvoorzitterschappen deed. Ik heb er jaren mijn geld mee verdiend en ik vond het prettig.
Maar in 2015 gooide ik de focus een andere kant op. Ik besefte dat veel van mijn energie en aandacht naar anderen ging en het tijd was geworden alles te investeren in mijn eigen werk en in wat ik zelf te melden had als kunstenaar.
De combinatie van kunstenaarschap en coach/trainer zijn bracht weliswaar het nodige geld op op een gemiddeld leven in Nederland te kunnen betalen. Maar de prijs die ik betaalde was hoog:

1. Mijn gezondheid leed onder de stress van het vele werken en de drukte in Amsterdam
2. Het vele werken en de druk om genoeg geld te verdienen zat mijn schrijverschap in de weg.
3. Films maken en theater maken waren liefdes, maar ik wist dat ik een schrijver was/ben. Maar ook een schrijver die een leven leidde met teveel afleiding, omgevingsgeluiden en andere verstoringen…

Nadat ik me een tijd terug trok in een verbouwd klooster in Westbeemster wist ik dat rust, ruimte en stilte mijn denken en dus ook mijn schrijverschap enorm ten goede kwam. Enkele schrijfvakanties in Frankrijk en Spanje leerden me dat het voor mijn algehele staat van zijn beter was om te kiezen voor een leven in stilte en rust. En zodoende probeer ik het grootste deel van mijn leven schrijvend en denkend door te brengen.
Met een wonderbaarlijk tevredenmakend resultaat voor de productie die ik ‘draai’.

Dus… nog maar heel af en toe coach ik een talent (min of meer 1 persoon per jaar) die een boek of een toneelstuk schrijft. En dit najaar zei ik ‘ja’ toen theaterkrant en  Nederlands Theaterfestival me vroeg een groep Zwarte/POC schrijvers te begeleiden bij het zien van voorstellingen. Voorstellingen die we samen bespreken en eventueel recenseren
Dat is wat ik nu doe.
En ik kan niet anders zeggen dat deze vrouwen en personen me énorm hebben geraakt.
Hun manier van zijn, schrijven, praten, bewegen en denken maakt dat ik hen (zonder anderen tekort te willen doen) zie als de meest bijzondere groep mensen die ik tot dusver mocht begeleiden. En dat ik dat slechts na slechts 2 dagen samen werken is uniek.
Het komt – weet ik ook – door mijn andere manier van lesgeven… Hoewel ik mijn ervaring niet downgrade, stel ik me meer op als spaceholder/spacekeeper. Als mede-schrijver, deelnemer, als docent die ook student is en tegelijk zijn we als groep allen een docent voor elkaar.
Het is een manier van werken die zeer beïnvloed is door  bell hooks en haar boek Teaching to Transgress waarover je hier meer kan lezen.

“Teaching to transgress means the teachers are learners and the learners are teachers. In that process, we can all learn from each other and gain new insights on how to act better in the world. To teach in a manner that respects and cares for the souls of our students is essential.” – bell hooks

Zelf onderging ik deze manier van leren, geven en tegelijk ontvangen tijdens mijn enorm inspirerende tijd vorig jaar aan de Free Black Uni . Dank je Melz en anderen, voor alles wat ik bij jullie mocht leren.
Heel fijn om dit te leren en door te mogen geven. En vooral ook om jezelf en je manier van werken opnieuw uit te mogen vinden én te ontdekken dat er ook hier weer zoveel te ontwikkelen valt.
Om eerlijk te zijn heb ik me zelfden zo veilig ingebed gevoeld. De vrouwen en personen in deze groep zijn voor mij op dit moment in mijn leven het beste wat me kon toevallen.
Oh oh wat synchroon. (wordt vervolgd)