Olvidé… (Vergeten)

Vergeten was ik het…
Dat ik het in Huelva besloot.
Ik verbleef in Sanlucar de Guadiana… (nee niet in de Barrameda, maar Guadiana – zeker weten)…
Maar het besluit nam ik – denk ik –  in Isla Cristina. Ergens online heb ik nog een foto van de plek, achter me was een rode muur… Ik zat met mijn kersverse reisgezel een biertje te drinken op een terras. Cruzcampo toen nog, denk ik. Ik dronk destijds nog alle merken Spaanse biertjes. Pas later op Mallorca leerde ik van Simon, mijn beste vriend hier kieskeurig te zijn wat de merken betreft…
Mijn kersverse reisgezel was een hondje dat Jenny heette. Nog tijdens mijn verblijf in Sanlucar de Guadiana hoorde ik dat Jenny’s originele naam Chica was. Dat klonk mij veel beter in de oren… Chica’s levensverhaal is een verhaal op zich waard, maar op het moment dat ik in Huelva, in 2016, besloot dat ik een Europees leven wilde leiden, wist ik nog niet hoezeer zij daarbij van belang zou worden… Het plan was haar naar Nederland te brengen en een baasje voor haar te vinden (zoals me eerder ook met andere Spaanse honden was gelukt – zijwegen aan informatie voor deze blog). Ze zou het hondje worden van Sunny (een collega), maar Chica gromde naar Sunny en het was beter voor iedereen dat ze bij mij bleef.

Donderdag en vrijdag jongstleden verbleef ik voor het eerst in Cádiz, vlakbij Huelva en de andere plekken waar ik zo net over schreef. En wat ik eigenlijk altijd al voorvoelde gebeurde: de stad stal mijn hart. Alles bleek in tune…
Net als toen ik op Mallorca kwam in 2018 bleek alles in tune en min of meer voorbestemd te voelen.
Dat herkennen is bijna niet te omschrijven, maar het zit er in dat alles in flow gaat.
Alles voelt als een dans.

Toen ik in Cádiz morena en adobo zat te eten herinnerde ik me weer mijn gedachte bij die rode muur:  ‘Als ik me ook in dit boerengat (Sanlucar de Guadiana) gelukkiger voel dan in Nederland en Belgie, dan is het de moeite waard om te proberen’…
Toendertijd (in 2016) was het al zo’n 8 jaar (dus sinds 2008) mijn droom om grote delen van het jaar ook in Spanje te wonen. Maar het co-ouderschap dat ik uitvoerde met de vader van mijn zoon, weerhield me daarvan.
‘Nee mama zo ver van papa wil ik niet wonen.’, zei hij op zijn elfde en dat was doorslaggevend om fulltime in Nederland te blijven. Toen hij 19 was en we samen heel wat stormen hadden doorstaan, zei hij ‘Ga maar mama, volg je hart: je wil al zo lang in Spanje zijn. Ga!’
En ik ging…

Ibiza en later Formentera brachten me een diepe liefde voor de Balearen.
Mallorca stal mijn hart, lijf en ziel. – In die zin dat ik nu pas kan zeggen dat ik mezelf hier ook verloor op een manier die voor niemand goed is… Maar het was wel Mallorca dat me een bedding en een thuis bood, toen ik dat het meeste nodig had. En alhoewel ik in het najaar van 2017 ook nog even in Sevilla was gaan checken of dit dan de plek was waar ik bouwen wou, voelde ik helder dat het Mallorca was waar ik een deel van mijn leven wilde opbouwen.
En opbouwen zou.

Maar… ik vergat hoe diep de liefde voor Andalucia in mijn ziel verankerd is.
Hoezo dat, dat is een lang verhaal… Wellicht iets voor de roman die ik nu schrijf.
Ja, als fictie-schrijver maak ik er waarschijnlijk mijn eigen versies van, maar feit is dat ik vorige week pas voelde, toen ik in Cádiz het station verliet en de kade zag, en later het gemeentehuis en de kathedraal, … weer thuis kwam.
Ik belde José (een contact via Fatima, een nieuwe kennis uit de LGBTQ+wereld in Palma) en Cádiz opende zich.
Buiten mij én in mij.
Ik was er nooit eerder, maar ik ken Cádiz.
Iets in mij voelt dat ik er ooit een leven had. En/of zal hebben.
Een en al herkenning is het. En ik weet niet hoe of wat…
Ik voel enkel die hele diepe herkenning.
Zoals ooit in Amsterdam. En in Palma de Mallorca.
Datzelfde diep en ingevoeld weten dat…

Een thuiskomen.
En toen ik langs de Atlantische Oceaan liep en het moedercontinent Afrika zo dichtbij voelde.
En besefte dat mijn Catalaanse voorouders – de Battles / Batles – op deze plek de boot moeten hebben  genomen naar de Nieuwe Wereld.
En toen de zeewind me Camaron toeblies en mijn hart me toezong dat ik vliegend ga en vliegend kom 

‘Volando Voy’…

toen herinnerde ik me weer wat ik ik gevoeld heb.

Wat ik vergeten was…

‘Enamorada de la vida. (Aun) a veces duele…
Enamorada de la vida. (Aun) a veces duele…
Si tengo frio
Busco candela
Si tengo frio
Busco candela…’  – Neske cantando Camaron/Kiko Veneno (En Cádiz donde me llaman la Mallorquina ;-))