VROUW ALLEEN GAAT BUITEN WONEN… [UN AMOR]

‘Al die vrouwen die maar op het platteland willen wonen…’, roept de vreselijke huisbaas van het hoofdpersonage in Un Amor van Isabel Coixet (film)/Sara Mesa (boek) uit.

Ik ben ook een vrouw alleen die buiten ging wonen.
In – nou eigenlijk vlakbij want ik woon op de campo, dus vlakbij – een dorp vol mensen die anderen gesloten noemen.
Een dorp waar iedereen
nagenoeg alles weet
over iedereen……………………………………………………………………………………………………………………………….
Als je de film ‘Un amor’ van Isabel Coixet ziet naar de gelijknamige roman van Sara Mesa (die ik uit enthousiasme na het zien van de film een dag later in één ruk uitlas), dan denk je waarschijnlijk wel twee keer na voor je als vrouw alleen naar een dorp in Spanje trekt…
Ik schrijf op dit moment een dik jaar aan een volgende roman waarin ook mijn ervaringen met het dorpsleven enigszins een plek krijgen. Wij kunstenaars kunnen niet anders dan scherp observeren en dit verwerken in ons werk.
Maar het verschil tussen mij en  Nat, het hoofdpersonage uit ‘Un amor’ is dat ik ook van het dorp ging houden.
Ondanks alles – zelfs nog steeds van het dorp hou.
Misschien meer zelfs én in ieder geval op een voor mij gezondere wijze nu ik meer afstand heb genomen dan eerst.
Wat deze film me ook liefdevol toont is dat het helemaal ok is en zelfs menselijk ! – dat je bescherming zoekt, als mens,
als vrouw alleen. En hoe gecompliceerd die behoefte aan bescherming, seks en vriendschap soms kan zijn voor een vrouw alleen. En hoe we met de eenzaamheid omgaan die de keuze met zich meebrengt.
Ik zeg altijd aloneness versus loneliness… (naar Osho).
Dankzij de film kon ik helderder zien hoe dat voor mezelf gewerkt heeft na de confinamiento (lockdown) van 2020.
Ik begrijp nu ook beter waarom ik per sé de lockdown in de roman waar ik aan werk een hoofdrol geef…

En dan nog het feit dat het hebben van een relatie met een dorpeling maakt dat de anderen uit het dorp gaan denken (of hopen) dat er dan voor hen misschien ook een kans in zit om jou ook aan de haak te slaan…
Zoals in mijn geval een dorpeling die me porno stuurde van een interraciaal koppel met een Zwarte man met een soort van paardenpenis. – Let wel: dit terwijl ik nog in relatie was met ‘mijn dorpeling’, notabene zijn vriend… Yep.
Bekeken heb ik het niet. Opslagen en bewaren deed ik wel, omdat iets in mijn onderbuik me influisterde dat het misschien ooit nog nodig zou zijn als het zich zou herhalen. Degene die me later lastig viel was echter niet de porno-verstuurder…

Wat Coixet prachtig in beeld bracht zijn de macro- en micro-agressies die wij single vrouwen voortdurend doorstaan (en die we soms zelfs zijn gaan beschouwen als ‘het hoort er nou eenmaal bij toch?’)
Nee. Dat hoort er niet bij te horen.
En als ik iets geleerd heb van alles in het dorp is dat ik mijn grenzen helderder en harder dan ooit aangeef.
Excuus aan degenen die nu soms schrikken van mijn soms heftige helderheid.
Het is even nodig.

De scene waarop de Duitser in het dorp aanklopt bij Nat en vraagt of ze een klusruil kunnen doen (zeg maar: klussen aan dak in ruil voor klussen in bed) is fenomenaal. Als hij vraagt of zij hem af en toe in haar wil binnenlaten, klapperen je oren. De vraag is fantastisch geformuleerd.
In het boek is er ruimte om daar taalkundig bij stil te staan. In de film wordt het excellent gespeeld door de acteur die de Duitser speelt. Ze krijgen een relatie en Nat wordt op een gegeven moment geobsedeerd door hem. We weten weinig over haar verleden en achtergrond. Maar wat je de hele tijd voelt is trauma… Het enige wat we in de film weten is dat Nat als vertaler/tolk werkt voor Afrikaanse vluchtelingvrouwen. Het is de enige lijn in de film die ik zelf niet goed vind uitgewerkt. Dat doet me pijn, ja. Je ziet de poging van Coixet om inclusief te zijn, maar ergens voel je ook dat het los van de film hangt en dat vind ik als Zwarte vrouw alleen die buiten ging wonen wel jammer. Maar het neemt niet weg dat Un amor een film is die mij stuk sloeg. En waar ik nog met heel mensen over zou willen praten.
Wellicht een keer vertonen in het dorp ooit?
Hihihihi.
Ik timmer verder aan mijn roman en zoek naar mijn vorm van verder leven hier.
Het lastige maar mooie is dat een deel van wat ik in mijn werk wou incorporeren al is verteld. Op meesterlijke wijze…
Het mooiste is dat deze verhalen blijkbaar universeel zijn.

En meer dan ooit van deze tijd.