VOGELVRIJ OP VROUWENDAG 2024

Zwijgen? Daarover zwijgen? Dat ben ik al lang voorbij…
Maar gisteren tijdens de Transfeminista demonstratie in Palma de Mallorca voelde ik sinds lange tijd weer HOE belangrijk is dat wij vrouwen onze ervaringen met toxische mannelijkheid delen, vorm geven stem geven.
Het meest werd ik aangegrepen toen mijn vriendin van de vrouwengroep Venus Sense Canon in huilen uitbarstte nadat we met het hele plein geknield waren voor de vermoorde vrouwen in dit land, in de wereld. Op het spanbord dat ik droeg stond 43 Assessinades (het aantal vrouwen die om het leven kwamen door femicide op de Balearen SINDS ze de cijfers van geweld registreren…)

NEE! Mijn stalker raakte me met geen vinger aan.
“Heeft hij je iets gedaan? Heeft hij je geslagen? Mepte hij? “- Dit soort vragen zijn me in alle toonaarden en kleuren gesteld. En neen: dat deed hij niet. Niet voor, tijdens of na de relatie.  Nooit.
Wat hij wel deed was zodanig liegen, manipuleren en controleren dat ik tot op de dag van vandaag niet weet met wie ik een relatie heb gehad. Dat hij zowel voor, tijdens als na de relatie. Ja.
En het stalken dat hij deed, deed hij grondig en overal: in de kroegen in het dorp waar ik toen nog kwam, op mijn eigen terrein, op straat, in het naburige dorp tot en met om 1 uur in de nacht voor mijn raam komen staan (let wel: ik woon in The Middle of Nowhere) en me bij mijn geparkeerde auto opwachten.

JA! Gisteren moest ik wederom komen getuigen. Woensdag 6 maart mailde mijn alerte pro deo advocaat dat ik op 8 maart 2024 bij de rechtbank werd verwacht. Zonder zijn alertie had ik niks geweten. De rechtbank stuurt normaal uitnodigingen maar blijkbaar dit keer niet… (- je zou van minder achterdochtig worden toch?)
En wat me na bijna anderhalf jaar rechtsgang duidelijk wordt is dat het rechtssysteem niet voor ons, maar tegen ons werkt.
Als ik spreek met de vrouwen van de groep Venus Sense Canon, allen slachtoffers van geweld (zowel fysiek als emotioneel).
Als ik de indeling van het rechtsgebouw (Juzgados) in Palma nader bestudeer en nader nadenk over het gebrek van veiligheid in dit gebouw – waar de meesten van ons de schrik van hun leven ervoeren omdat ze er op de door hen aangeklaagde botsten (voor of na de rechtszaak). Als ik de procedures van aangifte, bewijsvoering en ondervraging overdenk en ook de manier waarop er wordt gezorgd voor ons,  beter : niet gezorgd.

Ik ben bijna 52 en ik heb gelukkig een aantal mannelijke vrienden, een fantastische ex die de vader van mijn zoon is én een geweldige zoon die maken dat ik het fenomeen man niet geheel ging verdoemen in de afgelopen vier jaar. Met de man zelf is in wezen niets mis. Wat niet deugt zijn de patriarchale structuren waarin we – zelfs op Vrouwendag – geduwd worden.
Dit hele verhaal dat een hel werd, begon voor mij in 2020 en duurt tot op de dag van vandaag.
Als ik niet zulk een fijn huis had, was ik al lang weg uit dit dorp (deze dorpen, want ik woon officieel in Algaida en de bar is in Montuiri).
En of ik de rechtszaak nou win of verlies, dat doet er niet meer toe. Het belangrijkste is dat ik mijn contactverbod heb.
In het Castellano heet dat ‘La orden de alejamiento’. En als hij dat verbod weer schaadt (wat twee keer gebeurde sinds de toewijzing in oktober 2022), zal ik ALTIJD melding doen. A-L-T-I-J-D.

Daarnaast is er één ding dat niemand me kan afpakken: mijn pen, die vormgeeft aan mijn stem.
Want alles wat ik kan is ‘stem geven aan’, me niet laten silencen.
En daaromz zal ik vertellen wat ik zag, las, voelde, ervoer.
En andere vrouwen empoweren ook hun verhalen te vertellen.
Ook als de conclusie is dat de rechtszaal voor ons geen veilige plek is.
Plekken waar je je verhaal kan vertellen en waar men je WEL hoort, zijn er O-V-E-R-A-L.

Neske Beks, 9 maart 2024

– 11.601 woorden op de teller van het boek VOGELVRIJ dat ik schrijf bij Atlas Contact.
– en Castellano La Orden versus El Orden (werktitel)