Het grootste cadeau ooit…

…was zonder twijfel dat ik in mijn eerste jaar op de toneelschool grondig leerde kijken naar Beeldende Kunst.
Denkend en levend in drie talen schreef ik in de kopregel bijna ‘Visiting Manifiesta15 era genial!’
Vervolgens schreef ik het in het Nederlands, tot ik voelde wat ik echt wilde zeggen en de hele regel wiste en veranderde.

Mijn driedaagse bezoek aan Manifesta15 en Macba Barcelona vorige week gaf mijn kunstliefhebbende hart zulk een oppepper dat ik opgewekt en met hernieuwde energie weer in Amsterdam en later op het eiland hier terug kwam.
Beeldende kunst is mijn basisinspiratie en dat is het eigenlijk altijd al sinds dokter Geert, onze leraar Beeldende Kunst aan de Studio Herman Teirlinck in Antwerpen in 1995 bussen huurde om ons, de bachelors in de Schone Kunsten naar tentoonstellingen van Francis Bacon, Vermeer en Permeke te rijden en mij het grootste cadeau ever gaf door me te leren kijken met ogen, hart, buik en hoofd. Ik weet niet of al mijn klas- en schoolgenoten van die tijd er hetzelfde over zullen kennen maar ik noem met terugwerkende kracht zijn lessen de belangrijkste scholing die ik toen kreeg.
Dokter Geert leerde me kijken naar beeldende kunst. En zo leerde ik musea als belangrijkste inspiratiebron voor mijn denken en werk gebruiken – ook al zet ik dit niet altijd in…

Misschien is er  diep binnenin me een soort angst om de vele gevoelens die door me heen gaan bij het kijken naar beeldende kunst die me raakt in woorden te vatten. En misschien is het bij deze hoog tijd geworden om me daar overheen te zetten.
Om te beginnen deel ik een foto die ik maakte tijdens de performance in Sant Cugat van Martin Toloku op zaterdag 7 september en die mij de hele performance doet herbeleven. Daarna, beloof ik, zal ik erover schrijven…
Spannend ook.