Acht

Het voetbankje hier in Spanje in mijn woonkamer heeft de beige fluwelen stof die ik me herinner van haar stoelen.
De zetels uit mijn kindertijd.
Op dat beige fluwelen voetbankje zat ik. En zij stond tussen mij en de televisie in.
Met haar blonde haren en de David Bowie ogen; eentje blauw en eentje groen.
Ze vertelde me wie de bruine man op televisie was. Dat hij in de gevangenis zat – al vele jaren.
Dat er een land bestond waar een relatie tussen haar en mij niet mogelijk was.
Een land waar een woord – ze spelde het en het was de eerste keer dat ik Apartheid hoorde – maakte dat
witte mensen zoals zij en bruine of Zwarte mensen zoals ik, niet geacht werden met elkaar om te gaan.
Ik zal het moment niet vergeten. Ik was acht.
En zij was mijn oma.
Liefde voor altijd.