IK, JA: DE POWERVROUW (deel 1)

over SCHAAMTE & ONVERMOGEN

‘Jij??? Een slachtoffer van stalking?’

‘Meen je dat echt? Ik kan het bijna niet geloven!’

‘Maar iemand zoals jij?, zo sterk als jij bent? Een powervrouw?!?’



Een drietal van de vele reacties waarmee vaak met ongeloof, ja ongeloof, en soms zelfs met ontkenning wordt gereageerd op me als ik vertel dat ik – ja ik – een slachtoffer van stalking ben.

Het ongeloof werkt als een trigger.
Zelfs bij mensen die dicht bij me staan krijg ik dan toch het gevoel dat ik moet motiveren, bewijzen en soms zelfs verdedigen dat ik een slachtoffer ben. En hij – die aardige man, ja – een stalker, een dader is.

De ontkenning – met name door de dader zelf én vanuit het dorp/gemeenschap maakten dat ik me langzaam maar zeker meer en meer ging isoleren.
Schaamte speelt daarin een grote rol. Mijn schaamte én die van hen en van de buitenwereld.
Onvermogen ook. Het onvermogen als in niet weten hoe te reageren, wat te zeggen, hoe te troosten en/of gewoon weg te lopen.

Na bijna 1,5 ervaring met hoe de buitenwereld reageert op mijn verhaal ben ik een groot pleiter geworden voor lessen ‘empathie’ en ‘gezonde grenzen aangeven en bewaken’ vanaf de kleuterschool.
Een eenvoudig ‘Wat spijt me dat je dit mee moest maken’ en/of zelfs ‘Het verlamt me zo dat ik niet weet wat te zeggen’ biedt meer troost dan andere horrorverhalen over me heen gooien. Soms triggeren die juist meer angst.
Het is te bizar voor woorden dat veel mensen denken dat een slachtoffer zich getroost zal voelen door een ander horrorverhaal aan te horen over een andere vrouw (of man) die ook gestalkt, mishandeld en/of zelfs vermoord werd…
Vaak worden deze verhalen na mijn eigen ontboezeming, zonder enige tussenpauze of gebaar van compassie op me terug geketst als een tennisbal.
Door de tijd leerde ik het te erkennen: het is paniek en niet weten wat te zeggen of te doen.

Empathie is een kunst, leerde ik.
 En het goede dat ik leerde van dit goedbedoelde vaak welgemeende “medeleven” is zeggen dat ik er geen ruimte voor heb en/of met een kort (beleefd) afscheid gewoon weg lopen.

SELFCARE FIRST.

(wordt vervolgd)